Τι σκατά συμβαίνει δεν ξέρω να σου απαντήσω. Το ζώδιο μου λέει ότι ο Ερμής είναι στο σκορπιό και μάλιστα στο 12ο μου οίκο και υπάρχει πιθανότητα σε αυτό να οφείλεται οτιδήποτε γίνεται γύρω μου αλλά εγώ δεν το μπορώ να το γνωρίζω αυτό. Ήθελα απλά να ανοίξω αυτό το ρημάδι και να γράψω δυο αράδες σαν ψυχολογική εξάχνωση ένα πράγμα, αν υπάρχει τέτοιος όρος(και αν δεν υπάρχει τον κατοχυρώνω τώρα).
Στα draft μου υπήρχε το παρακάτω και το θεώρησα πολύ σουρεαλ ώστε να μην το συμπεριλάβω:
"Για να καταλάβει την τραγικότητα της κατάστασης ο τυχαίος αναγνώστης αυτού εδώ του ποστ, θα πω ότι αυτή τη στιγμή κάθομαι στο πάτωμα του σαλονιού με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες, κάποιος γείτονας ψήνει κάτι χοιρινό στο μπαλκόνι του και το σπίτι μου μυρίζει σαν το πανηγύρι στο Αιγίνιο, κάποιος άλλος γείτονας παίζει κλαρίνο ( το κάνει αρκετά συχνά ώστε να ξέρω πια ότι είναι λοκαλ) και το μόνο που θέλω είναι να αρχίσω να ουρλιάζω σαν λύκαινα από αγανάκτηση. Όχι για τον άγνωστο ψήστη ούτε για τον λοκαλ κλαρινοπαικτη αλλά γιατί αυτό δεν είναι Αύγουστος και γενικά αυτό δεν είναι καλοκαίρι.'
Πόσο γέλασα διαβάζοντάς το δεν φαντάζεσαι. Μέσα μου κλαίω λίγο και δεν είμαι ακόμα έτοιμη να διακωμωδήσω το καλοκαίρι που πέρασε άλλα επίσης δεν έχω κουράγιο να το αναλύσω. Αντιθέτως θα πω ότι μόλις είδα το la la land και μου άρεσε...πολύ μου άρεσε. Και δεν ξέρω γιατί άργησα τόσο να το δω άλλα μάλλον τώρα ήταν η στιγμή μας και η Εμμα Στοουν ήταν καταπληκτική και ο Ραιαν Γκοσλινγκ πανέμορφος μέσα σε καφέ κουστούμι και ενώ ένα καφέ κοστούμι δεν πηγαίνει σε κανένα ανθρωπόμορφο ον, σε αυτόν πήγαινε,... πολύ του πήγαινε. Μου θύμισε πόσο ωραίες είναι αυτές οι ταινίες που φαίνονται επιφανειακές χωρίς να είναι και κρύβουν τόση ομορφιά μόνο με εκφράσεις και παύσεις. Τελικά ποτέ δεν με απογοητεύουν τα μιούζικαλ και ας φαίνονται σαχλά, θα είναι μάλλον αυτή η σύνδεση ταινίας με μουσική που είναι τόσο έντονη που μόνο συναισθήματα δημιουργεί.
Κατά τα άλλα η ζωή κυλά σαν την ημέρα της μαρμότας. Ίδιες μέρες, ίδια πρόσωπα, ίδιες εικόνες ίδιοι ήχοι. Αν η μέρα μου ήταν playlist θα άκουγες με την παρακάτω σειρά τους εξής ήχους: ξυπνητήρι, κλειδιά, πόρτα αυτοκίνητου, τακούνια σε μωσαϊκό, κλικ ποντικιού, κλικ ποντικιού, τακουνιά σε σκάλες, πόρτα αυτοκίνητου, τσάντα στο πάτωμα, τίναγμα μαξιλαριού. Αυτό στο repeat για έξι μέρες, συνήθως η Κυριακή διαφοροποιείται. Που θα πάει θα στρώσει, τουλάχιστον ας ελπίζουμε.
Αν δεν κοροϊδέψω για άλλη μια φόρα τον εαυτό μου, θα κάνω "ψυχολογική εξάχνωση" συχνότερα meanwhile δες το La La Land!
