The Two Days Post

Πέμπτη
Είναι γνωστό ότι απολαμβάνω να παρατηρώ τον κόσμο, τις αντιδράσεις τους, τι κινήσεις του, τα πάντα. Λίγο περισσότερο αυτή την εποχή που διανύω μια περίοδο άρνησης συζήτησης. Για να το θέσω καλύτερα διανύω μια περίοδο που θέλω απλά να ακούω και να παρατηρώ. Έτσι λοιπόν η  καλύτερη στιγμή του μήνα ήταν η μισή ώρα που περίμενα σε ένα παγκάκι στη Τσιμισκή. Πόσα διαφορετικά πράγματα μπορείς να δεις μέσα σε μια ώρα είναι απίστευτο. Από περίεργες γριές που τρώνε με αηδιαστικό τρόπο σπόρια περπατώντας μέχρι και σούπερ ντούπερ ανθρώπους που βολτάρουν τον σκύλο τους στο κέντρο. Το πιο μαγικό πράγμα από όλα είναι ότι για λίγα δευτερόλεπτα παίρνεις κάτι από τη καθημερινότητα τους χωρίς καν να το καταλαβαίνουν. Ακούς τη συζήτηση τους για όσο περνούν από μπροστά σου, παρατηρείς κάτι πάνω τους που μπορεί κανένας από τον περίγυρο τους να το έχει παρατηρήσει εκείνη τη μέρα και γενικότερα κάτι κλέβεις από αυτούς και αυτοί δεν το έχουν πάρει χαμπάρι. Αυτό με έχει κάνει πολλές φορές να αναρωτηθώ πόσες φορές και πόσοι άνθρωποι έχουν "κλέψει" κάποια στιγμή από μένα. Αλλά καλύτερα να μην ξέρω γιατί με φρικάρει λίγο.

Σάββατο
Είναι σίγουρο πια ότι το σύμπαν έχει φυτρώσει χέρια και δάχτυλα με μοναδικό σκοπό να με δείχνει με το point finger του και να γελάει μέσα στα μούτρα μου. Όσα γράφω στις δύο τελευταίες προτάσεις της Πέμπτης, ήρθαν και επιβεβαιώθηκαν σε λιγότερο από σαράντα οκτώ ώρες. Και μας βλέπουνε και μας ακούνε και μας ξέρουνε και εμείς πετάμε αετό και ας είναι επίκαιρο είναι ταυτόχρονα πιο creepy και από τους creepy clowns στην Αμερική που τρομάζουν κόσμο. Έτσι είναι ντάρλινγκς! έχει ειπωθεί σωστά τόσες φόρες με τόσες διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά πάντα είναι το ίδιο, τι και αν λέγεται δράση-αντίδραση, ύβρις-νέμεσις ή όπως αλλιώς θέλεις!

Αυτά λοιπόν και να μάθετε να τελειώνεται τα ποστ σας την ίδια μέρα που ξεκινήσατε να τα γράφεται γιατί αλλιώς έχουν άλλη κατάληξη...Cheers!



υ.γ. Ακολουθεί το μεγαλύτερο υστερόγραφο που έχει γραφτεί ποτέ
υ.γ.2 Κάποια στιγμή είχα ξεκινήσει να γράφω το παρακάτω κείμενο και τελικά δεν το ολοκλήρωσα ποτέ. Έγραφα τότε :

Σήμερα αποφάσισα να είμαι ο άνθρωπος που μισώ. Επειδή ακυρώθηκε για σημαντικό λόγο αυτό που ήθελα να κάνω το πρωί, έγινα αυτό το ελεεινό είδος ανθρώπου, το οποίο είναι εκνευρισμένο με όλο το γαλαξία και αποφασίζει να ζήσει τη πιο μίζερη μέρα της ζωής του χωρίς να θέλει να τίποτα για να τη βελτιώσει. Το πρόγραμμα μου εξελίχθηκε ως εξής: Ξύπνησα, έπαιξα candy crush, είδα ένα επεισόδιο project runway, κοιμήθηκα, έφαγα μεσημεριανό στις 7 το απόγευμα, διάβασα 20 σελίδες από το βιβλίο μου, είδα Λιάγκα(!!!!) και ξαναέπαιξα candy crush. A!και τώρα γράφω και αυτό το ποστ. Ναι, το κάνα και ναι, είναι απλά απαράδεκτο. Νομίζω μέχρι και ο πονοκέφαλος που έχω αυτή τη στιγμή είναι απόρροια της μιζέριας μου. Μέτα από αυτές τις 15(;) ώρες, έχω να πω σε όλους εσάς που χρόνια σας βλέπω να κάνετε αυτό το πράγμα ότι είστε πιο απαράδεκτοι μαζοχιστές.

    Το διαβάζω ξανά και ξανά και γελάω σαν τη χαζή. Καταρχήν έχω φάει το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιος ήταν αυτός ο υπογραμμισμένος σημαντικός λόγος ακύρωσης εκείνης της μέρας και είναι αδύνατον να τον θυμηθώ. Μετά προσπαθώ να θυμηθώ τι είχα κανονισμένο για εκείνη τη μέρα και πάλι τίποτα δεν περνάει από το μυαλό μου. Έτσι ακυρώνω τη σημαντικότητα και των δύο. Τη μιζέρια αν με ρωτάς την θυμάμαι σαν να ήταν χθες και πραγματικά ακόμα και τώρα επιμένω ότι όλοι εσείς που βυθίζεστε στη μιζέρια σας είστε ανώμαλοι. (για άλλη μια φορά είμαι μια ευγενική ψυχούλα).