After Effects

 

  Μόλις πριν ένα λεπτό διάβασα ότι η διαφορά ανάμεσα στους καταθλιπτικούς από αυτούς που πάσχουν από μελαγχολία είναι ότι ενώ και οι δυο δεν θέλουν το πρωί να σηκωθούν από το κρεβάτι, οι δεύτεροι τελικά κατορθώνουν να σηκωθούν. Έπρεπε να το μοιραστώ αυτό. Λειτούργησε σαν μια αφορμή να ικανοποιήσω μια ανάγκη του να γράψω κάτι. Δεν ξέρω γιατί άλλα πάντα πιστεύω πως όταν κάποιος εκφράζεται γραπτά, με οποιοδήποτε τρόπο και αν επιλέξει, πάντα βγάζει μια αλήθεια πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα του. Εγώ είχα καιρό να το κάνω. Έχω σκεφτεί πως οφείλεται στην μοναδικότητα του κάθε γραφικού χαρακτήρα ή πλέον μέσα από τα chat και τα sms στη σειρά που αποφασίζει να βάλει τις λέξεις του. Μπορεί πάλι, να είναι απλά ο καθησυχασμός ότι εκφράζεσαι ελεύθερα χωρίς να περιμένεις να απαντήσει κάποιος άμεσα ή να τον έχεις απέναντι σου.

  Πρόσφατα βρήκα "γραπτά" που ξεπέρασαν την δεκαετία. Και δικά μου αλλά και άλλων προς εμένα. Τρόμαξα τόσο πολύ με τα κοινά που έβρισκα μετά από τόσα χρόνια. Στιγμιαία πίστεψα πως δεν υπάρχει καμία εξέλιξη,τίποτα. Λες και τόσα χρόνια μείναμε ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι σαν καταθλιπτικοί, μπορεί και μελαγχολικοί. Σε άλλα πάλι "τρόμαξα" να γνωρίσω τον εαυτό μου, λες και διάβαζα κάτι από κάποιον άγνωστο που έπεσε τυχαία στα χέρια μου. Εκεί ηρέμησα. Σκέφτηκα πως κάποια πράγματα είναι φαύλος κύκλος. Τα συναντάς ξανά και ξανά. Αυτό όμως δεν σε κάνει στάσιμο, πάλι κινείσαι μόνο που για μερικούς από μας χρειάζεται να δούμε τρεις φορές τη κυρία στο παγκάκι για να καταλάβουμε ότι κάνουμε τον ίδιο κύκλο και να αλλάξουμε κατεύθυνση.
  Να ζητάτε να σας γράφουνε, να ζητάτε κάρτες με τα δώρα σας και καρτ ποστάλ από τα ταξίδια τους. Να γίνεστε και σεις αφιερώσεις στα βιβλία τους, σημειώματα στα ψυγεία τους ή έστω μηνύματα στα κινητά τους. Γιατί κάποια στιγμή θα ξαναδιαβαστούν και θα έχουν άλλο νόημα.




υ.γ. αλήθεια χρησιμοποιεί κάποιος ακόμα τη λέξη sms?