Forget me not

from The Eternal Sunshine Of A Spotless Mind

 Παρελθoντικοί χρόνοι. Όλοι τους ξέρουμε. Είναι αυτοί που όταν μας βάζουν όλους τους χρόνους σε μια γραμμή στέκουν πίσω. Είναι αυτοί που σχηματίζονται πάντα δύσκολα και είναι αυτοί που κουβαλούν όλες τις "ανωμαλίες" των γλωσσών, λες και πρέπει να δυσκολευτείς για να μιλήσεις ή να γράψεις για κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Λες και δεν είναι ήδη δύσκολο που το θυμάσαι ή που βρήκες το θάρρος να το πεις, έρχονται και αυτοί να το κάνουν δυσκολότερο. Μα που τελειώνουν πάνω στη γραμμή; Στο χθες; Μα το χθες δεν είναι δίπλα στο σήμερα; Και το σήμερα δεν είναι στο τώρα; Άρα όσο περπατάω πάνω στη γραμμή το παρελθόν έρχεται ακριβώς ένα βήμα πίσω από το τώρα μου....σαν σκιά που ενώνεται με τα παπούτσια μου, το βλέπω και ξέρω ότι είμαι εγώ. Προσδιορίζομαι.
Αλλά ποιος ορίζει τι θυμάσαι και τι όχι; και ακόμα χειρότερα ποιος ορίζει σε ποιανού το παρελθόν χωράς και ποιον ακολουθείς σαν σκιά;και πότε σταματάς να κοιτάς αν η σκιά είναι πίσω σου; Έψαξα απαντήσεις μα δεν κατάλαβα τι βρήκα. Αόριστος.