Σελίδες

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Adaptation Failed






   Κάθεστε αναπαυτικά? Μαξιλαράκι στο πωπουδάκι βάλαμε?Αρχίζω λοιπόν!
   Το διήμερο που μας πέρασε αποφάσισα να κατεβάσω ένα βιβλίο στο κινητό μου να έχω να διαβάζω γιατί ήμουν εκτός σπιτιού εκατομμύρια ώρες. Έτσι λοιπόν είπα να πάω με το ρεύμα και να κατεβάσω κάτι από τις top πωλήσεις του google play. Οι τίτλοι που πέρασαν από τα μάτια μου είναι απίστευτοι, αγάπησα όμως μόλις έναν: Riding with the cop (the pleasure of his punishment). Ναι πολύ καλά κατάλαβες,πρόκειται για spicy ροζ νουβέλα όπως ακριβώς και οι 100 πρώτοι τίτλοι που θα διαβάσεις και συ άμα μπεις, με εξαίρεση ένα βιβλίο για τον Τέσλα και δύο βιβλία μαγειρικής.Η δε συγγραφέας είναι φτυστή η Τένια Μακρή. Με αυτό τρόπο ανακάλυψα ότι μάλλον το 50 αποχρώσεις του γκρι δημιούργησε νέα τάση στα βιβλία και άφησε πολλές ακόμα ξαναμμένες αναγνώστριες, άσε που με την ηλεκτρονική μορφή του βιβλίου δε σε παίρνει και κανείς χαμπάρι τι διαβάζεις ούτε έχεις να αντιμετωπίσεις περίεργα βλέμματα από βιβλιοπώλες. Εμένα πάλι αυτό που με προβληματίζει είναι το ηλικιακό εύρος των συγγραφέων αυτών,Ελληνίδων και μη, το οποίο κυμαίνεται μεταξύ 40 με 50 (θεωρήστε με ευγενική,και εμείς θα τα φτάσουμε μια μέρα τα -αντα).Α! είναι και η Τσιμτσιλή που κατεβάζει το μέσο όρο! Τι φάση με όλες αυτές τις κυρίες??? Ξύπνησαν μια μέρα και καταγράφουν απωθημένα στο χαρτί? Έχω αρχίσει να φοβάμαι ότι μια μέρα θα ξυπνήσω και θα δω και τη μάνα μου α) να τα διαβάζει β) να τα γράφει. Μάστιγα σου λέω.
Για να επανέλθω τελικά κατέβασα το Gone Girl  της Gillian Flynn, που μόλις τώρα κατάλαβα ότι είναι γυναίκα γκουγκλάροντας το όνομά της για να το γράψω σωστά -επίπεδο βλάβης 158- και κατάφερα να διαβάσω το μισό έως τώρα. Ως περίεργος άνθρωπος όμως,δεν άντεχα να περιμένω άλλες 200 σελίδες να καταλάβω ποιος την έφαγε τη κοπελιά και έβαλα να δω την ταινία -εκτόξευση σε επίπεδο βλάβης 207- .
   Η απορία μου λύθηκε δεν έχω παράπονο αλλά η ταινία με σύγχυσε. Δε το περίμενα αυτό από τον David Fincher. Ντροπή σου David! Τέτοιο κουτσούρεμα σεναρίου δεν έχω ξανά ματαδεί! Για να καταλάβεις οι 200 περίπου σελίδες που διάβασα εγώ ήταν βαριά το πρώτο μισάωρο της ταινίας (συνολικής διάρκειας 2,5 ωρών) και από την αρχή σου δημιουργεί μια λάθος εικόνα για το πρωταγωνιστή κάτι που στο βιβλίο δημιουργείται σιγά σιγά ιντριγκάροντας τον αναγνώστη με πολλές άλλες λεπτομέρειες που στη ταινία δεν υπάρχουν καν. Η πλάκα είναι ότι τη προσαρμογή του σεναρίου την έκανε η ίδια η συγγραφέας και του άλλαξε τα φώτα.Πείσμωσα και είπα ότι θα τελειώσω το βιβλίο και ας ξέρω το τέλος. Άμα πάντως δε διάβασες το βιβλίο δες την ταινία θα σ'αρέσει, έχει τέτοια ανατροπή που δεν γίνεται  να περάσει απαρατήρητη,όπως και ο Ben Affleck που ντούκεψε για τον Batman (αυτό θα γίνει κάποια στιγμή ποστ από μόνο του). Εγώ πάντως σου προτείνω να διαβάσεις και το βιβλίο, το έχει και σε καλή τιμή εδώ.

Κλείνω με ανακοίνωση κόλαφο. Από αύριο ξεκινάει η Blogovision!!!!Καθημερινά posts για τα 20 καλύτερα (για μένα) albums του 2014.
Stay tuned...

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Lautrec

 Σαν σήμερα πριν από 150 χρόνια γεννήθηκε ο Henri De Toulouse-Lautrec και το google αποφάσισε να του χαρίσει ένα doodle. Βλέποντας το σήμερα με έκανε να θυμηθώ μια έκθεση με τα έργα του που είχα δει στο Τελλόγλειο πριν κάποια χρόνια. Τότε κατάλαβα ότι πέρα από ζωγράφος ήταν γραφίστας, φωτογράφος και ένας ακόμα άνθρωπος πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Αυτό όμως που πραγματικά έμαθα εκείνη τη μέρα μέσα από τα έργα του ήταν ο τρόπος που παρατηρούσε  το  κόσμο. Όλη η δουλειά του είναι σαν αυτή ενός αόρατου φωτογράφου που αποθανατίζει μια στιγμή τυχαία και αυθόρμητη. Έτσι τον αγάπησα.


                                                                    via wikiart.com


Το παραπάνω έργο ονομάζετε The passenger in cabin 54 και είναι το αγαπημένο μου. Από όσα θυμάμαι, το δημιούργησε επάνω σε ένα ποταμόπλοιο κατά την επιστροφή του στο Παρίσι. Έγραφε στο ημερολόγιο του ότι  τη γυναίκα αυτή την έβλεπε για μέρες χωρίς να τολμήσει να της μιλήσει ούτε μια στιγμή.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

gallic shrug playlist #12: One Step Before





Στην αρχή θέλησα να την ονομάζω Νοέμβριο ο μήνας όμως τελειώνει και από την άλλη είναι νωρίς να την ονομάσω και Δεκέμβριο. Επειδή λοιπόν είμαστε ένα βήμα από τα Χριστούγεννα, από τα κρύα, από το τέλος του χρόνου και από τη blogovision, here comes the one step before!




Embrace yourselves,winter is coming....




1. Hellen Merrill - Night & Day
2. ΝΤΕΙΒΙΝΤ - Love, Love,Love (Playing with Melina)
3. Benji Hughes - Waiting For An Invitation
4. Todd Terje ft.Bryan Ferry - Johnny And Mary
5. Dali - Easy Fool
6. Mononome - Forgive (A Man)
7. Guts - Musicotherapy
8. JIM(Beatmaker) - Oh Monte
9. Demouche - Fritz 12-8
10. Paloma Faith - Bang Bang
11. The Blue Square ft. Melentini - Nightkisser
12. The Everywheres - Frightened Face
13. Wildest Dreams - Rollerskates
14. Tame Impala - Stranger In Moscow
15. St Vincent - Prince Johnny
16. Sinead O' Connor - 8 Good Reasons
17. Agnus Dei - Sunday
18. Tricky ft. Nneka - Keep Me In Your Shake
19. Banks - Waiting Game
20. Agnus & Julia Stone - Grizzly Bear

Awkward






Ετυμολογικά εννοούμε κάτι που δεν μπορούμε να χειριστούμε λόγω πόνου ή ντροπής, κάτι που κοινωνικά είναι άβολο. Στην καθημερινότητα μας είναι όλες εκείνες οι στιγμές που τα λόγια είναι περιττά και τα μούτρα μας τα λένε όλα χωρίς να μπορούμε να ελέγξουμε ούτε ένα κύτταρο έκφρασης...για μυ ούτε λόγος φυσικά. Όσο, λοιπόν, τα χρόνια περνάν και η σοφία μου φαίνεται στους γκρίζους κροτάφους μου αλλά και στη φράντζα (πρώτα λευκά στη φράντζα?ποιος με έχει καταραστεί?) όσο και αν περνάν τα άτιμα εγώ εξακολουθώ να αμφιταλαντεύομαι τι είναι πιο τραγικό, οι awkward εκείνες στιγμές ξεφτίλας που θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί αλλά κάποιο βράδυ σε βρίσκει να τα διηγήσε σε μια παρέα και να γελάς ή εκείνες που απλά δε θες να ξανάρθουν ποτέ μα ποτέ και είναι ένας εφιάλτης!
Εδώ θα μου πεις πως αυτό κρίνεται σύμφωνα με το προσωπικό όριο καφρίλας και ξεφτίλας ενός ατόμου για το πως θα χειριστεί μια άβολη στιγμή. Π.χ. εγώ έχοντας πέσει από καρέκλα σε δημόσιο χώρο πάνω από 4 φορές, πέφτοντας σε σκάλα στην είσοδο μαγαζιού στη προσπάθειά μου να μιλήσω στο τηλέφωνο και παραμένοντας στο πάτωμα αρνούμενη να το κλείσω αλλά και έχοντας φωνάξει στο πάρκινγκ της σχολής μου σε καθηγητή "Α ρε Τ. μανάρι" χωρίς  να ξέρω ότι με ακούει 1 ώρα πριν το μάθημα,κατατάσσω τον εαυτό μου στη κατηγορία  "όχι άλλο κάρβουνο".
Στη κατηγορία αυτή εντάσσεσαι όταν μια απλή καταμέτρηση τέτοιων στιγμών δεν έχει τέλος και όταν πια έχει χαθεί το μέτρο ξεφτίλας. Αλλά και πάλι,όσα και άλλα τέτοια να έρθουν, ξέρεις σαν δεύτερος Κούρκουλος ότι μπορείς να τα ζήσεις.
Από την άλλη είναι αυτές οι άβολες στιγμές που όχι δεν απαριθμούνται αλλά οι περισσότερες έχουν σβηστεί από τη μνήμη σου σε μια προσπάθεια του εαυτού σου να σε προστατέψει από αυτές. Είναι όλες εκείνες οι αμήχανες σιωπές,τα κενά βλέμματα ή οι στιγμές που ήξερες τι ακολουθεί μετά, σαν κακό deja vu, που δε θα 'θέλες να 'ξερες. Αυτές αν με ρωτάς δεν αντιμετωπίζονται ποτέ και κάθε φορά που κάτι τις θυμίζει νιώθεις το ίδιο βάρος στο στήθος....

Πηγή έμπνευσης αυτου του ποστ, εκείνο το άγνωστο παλικάρι που άνοιξε τη πόρτα της τουαλέτας σε ένα μπαρ την ώρα που ήμουν μέσα και όταν βγήκα ένιωθε την ίδια ντροπή με μένα. Thanks stranger!

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

To the complete unknown






  Κάθε χρόνος έχει 52 εβδομάδες. Διανύουμε την σαρακοστή έκτη όσα και τα ποστ στο blog μου(μαζί με τα αδημοσίευτα),και ούτε καν το προσπάθησα. Έτσι όπως πλησιάζει ο καιρός για να χρονίσει τούτο 'δω συνειδητοποιώ ότι λειτουργεί σαν λήθη. Και όχι με την άχαρη έννοια της λησμονιάς και της αγνωμοσύνης αλλά αυτή της διαφυγής που είναι και γραμμένο παραπάνω. Είναι αυτές οι κάμποσες ώρες που προσπαθείς να μαζέψεις στο μυαλό σου εικόνες που πέρασαν από μπροστά σου και να σκεφτείς γιατί τις πρόσεξες και τις θυμάσαι.
 Είναι σαν εκείνο το γ ερώτημα στην έκθεση:

"Σε τι αποσκοπεί αυτή η αναφορά του συγγραφέα και ποιο το νόημα της;"

  Τότε μου φαινόταν πιο εύκολο. Τώρα είναι σαν να δικαιολογώ το μυαλό μου και δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να το κάνουν. Μάλλον για αυτό με μαγεύει. Για αυτό και για αυτόν που το διαβάζει. Σκέφτομαι κάθε φορά που γράφω μια μπούρδα εδώ μέσα (46 στο σύνολο όπως προείπα) αν ποτέ το διαβάζει κάποιος και αν αυτός που το διαβάζει χαίρεται έστω και το 1/100 από όσο χαίρομαι εγώ. Δε μιλάω για γνωστούς και φίλους, γιατί αυτοί που ξέρουν για αυτό το blog δε ξεπερνούν τους πέντε και από αυτούς αλίμονο αν το διαβάζει ένας. Λέω για αυτούς ή αυτόν που κατά λάθος πάτησαν το λινκ που βρήκαν μπροστά τους και αποφάσισαν να διαβάσουν τρεις αράδες πριν το κλείσουν. Να ξέρεις σε σένα πόνταρα. 


Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Fake Empire







  Ανάμικτα συναισθήματα αυτή την εβδομάδα. Φυσικά την περίμενα πως και πως από το καλοκαίρι ακόμα, λόγω του φεστιβάλ άλλα όποιος κάνει σχέδια γελάν και οι πέτρες. Οι δέκα μέρες του φεστιβάλ για μένα είναι σαν το λούνα παρκ για τα παιδιά ή καλύτερα σαν το ενυδρείο σε ένα ψάρι που ήταν σε γυάλα. Ξέρεις τώρα φυσαλίδες, πετρούλες, φυτά, μπλε led κτλ. Ολημερίς ταινίες,καφέδες,ερωτοαπαντήσεις με σκηνοθέτες και ηθοποιούς,το λιμάνι, μια ομορφιά! Ναι αλλά εγώ όλη αυτή την εβδομάδα δούλευα! Και κάθε μέρα ξυπνούσα στις έξι και μισή και μετά όχι απλά δεν είχα όρεξη και κουράγιο να πάω για ταινία αλλά ούτε να φτάσω σπίτι!!!
  Τουλάχιστον πέρασα καταπληκτικά στη δουλεία, περιστοιχιζόμουν από ευγενικούς ξένους ανθρώπους. +1 και για κάποιον ανεξήγητο λόγο καθημερινά ξυπνούσα χαρούμενη. Εδώ πρέπει να αναφέρω πως όταν μιλάς μόνο αγγλικά επί δέκα ώρες η ανακούφιση που νιώθεις όταν απέναντι σου έχεις Έλληνα είναι απερίγραπτη.
  Με τα πολλά με τα λίγα κατάφερα να κατέβω στο φεστιβάλ το Σάββατο ,μέσα στη βροχή (+1 again), είδα 2 ταινίες, μοιράστηκα ένα τραπέζι με 4 άγνωστους, περίμενα συνολικά 40 λεπτά σε ουρές, κρυφάκουσα μια συζήτηση δύο κριτικών που καθόντουσαν πίσω μου για τις ελληνικές συμμετοχές και έφαγα μια μπουνιά από τον διπλανό μου στη προσπάθεια να βάλει το μπουφάν του. Κοινώς? ΥΠΕΡΟΧΑ!
  Σήμερα η λήξη του συνοδεύτηκε από τη πεζοδρόμηση της λ.νίκης, η  οποία ευτυχώς δε τράβηξε μιλιούνια κόσμου λόγου κρύου και το κέντρο έμεινε για μας που μας αρέσει να το βλέπουμε και όταν είναι ήσυχο. Εδώ θα γκρινιάξω και θα πω πως αντί να πεζοδρομούμε δρόμους και να ανοίγουμε μαγαζιά ας αποφασίσουν οι αρχές αυτής της πόλης και της χώρας να ανοίγουν μνημεία και μουσεία τις Κυριακές (σήμερα πήγα σε 2 και τα βρήκα κλειστά) μπας και ξεστραβωθούμε τόσο δα....


Υ.Γ. κυκλοφορεί στη πόλη ένας τύπος που κάνει πελώριες σαπουνόφουσκες με ένα πράγμα σαν σκοινί (+10)


''Turn the light out, say goodnight

No thinking for a little while
Let's not try to figure out everything at once
It's hard to keep track of you falling through the sky
We're half awake in a fake empire...''