#blogovision2017 : Twenty

Παιδεύτηκα αρκετά δεν θα το κρύψω. Στην αρχή να βρω εικοσάδα και μετά να σκεφτώ ένα τρόπο να κάνω την παρουσίασή μου να έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον. Φυσικά και δεν βρήκα και αποφάσισα να ξαναπαίξω κινέζικα πορτρέτα όπως και στη τελευταία μου συμμετοχή στη blogovision. Καλή μας αρχή!!!

Αν ήταν...

γλυκό θα ήταν cheesecake 

ηλεκτρική συσκευή θα ήταν αποχυμωτής 

ποτό θα ήταν ένα Bloody Mary

λέξη θα ήταν η λέξη "φυγή"

σπίτι θα είχε μόνο παράθυρα και καθόλου μπαλκόνια

πάρτι θα το είχε χαλάσει η βροχή

φωτογραφία θα ήταν ασπρόμαυρη

δρόμος θα ήταν μια λεωφόρος γεμάτη κίνηση 

κάθισμα θα ήταν σε κάποιο σταθμό τρένου

κλειδί θα άνοιγε μια βαλίτσα



#20 National - Sleep Well Beast

gallic shrug playlist #19: Girls In The Winter Sun

Ότι πρέπει για κάτι ηλιοβασιλέματα σαν κι αυτό που κάνει τα κορίτσια στη φωτογραφία να κρύβονται πίσω από τις τσάντες τους...

Tracklist:

1. Closer (2004) - Alice and Dan break-up scene

2. Grapefruit - The Dead Root

3. Bobby Oroza - This Love -Part 1-

4. El Michels Affair & The Shacks - Strange Boy

5. Courtney Barnett & Kurt Ville - Over Everything 

6. Benji Hughes - Waiting For An Invitation

7. Sufjan Stevens - John My Beloved iPhone Mode

8. Tennis - Modern Woman

9. Carole King - You've Got A Friend

10. Peter Silberman - New York

11. Karen O - Ooo

12. Bedouine - One Of These Days

13. Velvet Underground - I'll Be Your Mirror

14. Vashti Bunyan - I'd Like To Walk Around Your Mind

15. The Man From Managra - Sipping On Sorrow

16. Maureen McElheron - Your Face

The Chronicle Of A Carrot Soup

   Μόλις τέλειωσα τη δουλεία και αφού ήπια και ένα γρήγορο καφέ, πήγα σούπερ μάρκετ μπας και μαγειρέψω τίποτα γιατί τόσο βοσκί ούτε οι αγελάδες δεν κάνουν. Το βασικό μου πρόβλημα με το σούπερ μάρκετ είναι πως αν πάω χωρίς λίστα το πιο πιθανό είναι να φύγω με το ένα δέκατο των πραγμάτων που χρειάζομαι, πόσο ακόμα αν πάω χωρίς λίστα και χωρίς να ξέρω τι θέλω να μαγειρέψω. Με αυτό ως γνώμονα και με mood συνταξιούχας αργόσχολης γριάς που πηγαίνει στον Σκλαβενίτη ως χόμπι, άρχισα να περιφέρομαι στους διαδρόμους χωρίς σκοπό. Μέχρι που βρέθηκα μπροστά σε μια συσκευασία σχοινόπρασο και μπαμ ουρανοκατέβατη μου ήρθε ιδέα να κάνω μια καροτόσουπα μιας που κρύωσε και ο καιρός και του ταιριάζει γάντι. Άρχισα να ψωνίζω ένα ένα τα υλικά, ψώνισα και τα συνοδεύτηκα, πήρα και δυο τρεις σοκολατίτσες γιατί "τι νόημα έχουν οι σακούλες του σούπερ μάρκετ αν δεν κρύβουν μέσα τους ένα derby?". Όλα κυλούσαν υπέροχα μέχρι που μπήκα σπίτι και άρχισα να βγάζω τα πράγματα από τις σακούλες. Εκεί λοιπόν, στο τραπέζι της κουζίνας, ανάμεσα στα derby και τα καρότα έλειπε το σχοινόπρασο!!!! Ποιο? το σχοινόπρασο. Αυτό που υπήρξε η πηγή έμπνευσης μου και ο λόγος για τρεις σακούλες πράγματα και 27 ευρώ λογαριασμό!!! Λέω δεν μπορεί κάπου θα αλλού θα το έβαλα αλλά τζίφος. Απλά κατάφερα να αποδείξω για άλλη μια φορά πως τζάμπα κουβαλάω μυαλό.
  Οκτώβρη πιάσαμε και εγώ ακόμα μυαλό στο καλοκαίρι έχω. Μάλλον θα το άφησα στον Αύγουστο. Δεν πειράζει, τουλάχιστον προσπαθώ να βιώσω φθινόπωρο στο πετσί μου όσο μπορώ. Ξεκίνησα να φοράω λίγο πιο χειμωνιάτικα ρούχα και το πιο υπέροχο είναι ότι ξεκίνησα να βολτάρω ανελέητα. Αφού πήγα σε ότι flea market, beer festival και street food festival έγινε στη πόλη είπα να αφιερωθώ στη τέχνη (κλαίνε και τα σπουργίτια από το γέλιο). Μιας και ξεκίνησε η Biennale στη πόλη είπα να το προσπαθήσω. Μεταξύ πολλών αν κάτι αξίζει να δεις από αυτή, είναι η έκθεση φωτογραφίας "Κοινοί Ιεροί Τόποι"στο μουσείο φωτογραφίας (άντε κλίκαρε,τι περιμένεις?) , η οποία εντάσσεται στο παράλληλο πρόγραμμά της και αυτό είναι ένα από τα τρία της μέρη. Υπέροχη, πρωτότυπη και για μένα άκρως συγκινητική. Αν πας να ξέρεις ότι η πιο όμορφη φωτογραφία είναι αυτή με τις σκιές των πουλιών του Αλέξανδρου Αβραμίδη και η πιο όμορφη ιστορία που έχουν φτιάξει ποτέ οι άνθρωποι είναι αυτή  του Μαγικού Βουνού. Κατά τα άλλα πήγα και στο Γεντί Κουλέ και ανέβηκα ψηλά μέχρι τις πολεμίστρες και πέρασα ένα υπέροχο απόγευμα στο Ζέιτενλικ, το οποίο είναι δυστυχώς το πιο αδικημένο"μνημείο" της πόλης.
   Δεν έχω καλωσορίσει τελειωτικά αυτή την εποχή ακόμα αφού δεν πήγα ένα ωραίο χειμωνιάτικο σινεμά (όσο και να παρακάλεσα δεν με πήγανε στον Nolan), δεν έκανα καινούρια playlist για το αμάξι, δεν πήρα ένα καθώς πρέπει σπίτι για το ψάρι μου (ακόμα στο comteiner το έχω) και δεν έφαγα πορτοκαλόπιτα από τη Δορκάδα αλλά θα γίνουν και αυτά με τη σειρά τους.Αυτά για την ώρα, ξέρω ήταν αδιάφορα αλλά ήθελα να ξαραχνιάσω το blog με κάποιον τρόπο.

See ya νταρλινγκς!

Mind Anarchy

   Θα ξεκινήσω αυτό το ποστ σαν ένας δεύτερος Rob Gordon του High Fidelity κάνοντας ένα top 5 τραγουδιών με τα οποία είναι υπέροχα να χορεύεις ξημερώματα μετά από ανελέητη έξοδο:

Top 5 τραγουδιών με τα οποία είναι υπέροχα να χορεύεις ξημερώματα 

μετά από ανελέητη έξοδο: 

1. The Joubert Singers - Stand On The World

2. Pulp - Babies

3. James - Sit Down 

4. David Bowie  - Sound And Vision 

5.  Ultra Orange - Sing

*bonus track το New Year's Day από U2 αλλά μόνο τη πρώτη μέρα του χρόνου

   Αυτή η μικρή λίστα δημιουργήθηκε στο μυαλό μου το πρωί της Τρίτης μέσα στο αμάξι. Έτσι είναι η αναρχία του μυαλού, σκέφτεται ξενύχτια και χορούς στις εφτά το πρωί και καλλιεργεί ανασφάλειες τα βράδια. Αλλά αυτό δεν μας απασχολεί αυτή τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή είναι πιο καλοκαίρι και από τα καλοκαίρια των μικρών παιδιών. Εκεί νομίζω κρύβεται ένας από τους λόγους που δεν μου αρέσουν τα καλοκαιριά. Όταν ήμουν μικρή πάντα τα καλοκαιριά πήγαινα στο χωριό μου αφήνοντας πίσω όλους τους φίλους του σχολείου. Κάθε Σεπτέμβρη που γυρνούσα όλα ήταν αλλιώς, οι παρέες είχαν αλλάξει, όσοι είχαν μείνει πίσω γινόντουσαν πιο φίλοι από πριν και μιλούσαν για πράγματα που δεν τα ξέρα και τα είχα χάσει. Έτσι όσο υπέροχα και να είχα περάσει εγώ ( που ήταν υπέροχα, να τα λέμε και αυτά) είχα ένα τεράστιο κενό και μια στεναχώρια ότι έλειπα από κάπου που έπρεπε να ήμουν. Πόσο απαίσιο!!! Έτσι τα καλοκαιριά για μένα ήταν πάντα αναβλητικά και μεταβατικά και με τα χρόνια σιχαμερά. Μα φέτος το θέλω. Το θέλω να είναι λίγο πιο διαφορετικό, πιο ενεργό (όσο ενεργό μπορεί να είναι ένα καλοκαίρι) αλλά προς το παρόν είναι μόνο πολύ γρήγορο. Αλλά ποιος ξέρει μπορεί να έρθει το Σεπτέμβρη μαζί με τα παιδιά που είναι στα χωριά τους.
   Με αυτό παρηγοριά και τους στίχους του Φοίβου κλείνω laptop και air-condition, ανοίγω παράθυρα και βιβλίο και βγαίνω στο μπαλκόνι για διάβασμα!
   Καλό καλοκαίρι!

Το καλοκαίρι θα ‘ρθει και στη θάλασσα θα επιστραφείς

Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς

Κι όταν θα βγάζεις για λίγο σε μια σου βουτιά το μαγιό

Θα ‘σαι στον κόσμο η μόνη Θα ‘σαι στον κόσμο η μόνη

Θα ‘σαι για λίγο ο έρωτας που δε ζήσει κανείς

Θα ‘σαι το σώμα σου μόνο κι αυτό θα το ξέρουμε εμείς

Που μας γυρίζεις την πλάτη σου πάντα την ίδια στιγμή

Που βασιλεύει ο ήλιος Που βασιλεύει ο ήλιος

ΥΓ λέτε να υπάρχουν ακόμα παιδιά που να πηγαίνουν στα χωριά τους όλο το καλοκαίρι? εμείς τότε ήμασταν πολλά.

ΥΓ2 από το μπαλκόνι μου ακούω τζιτζίκια και το πιο κοντινό που υπάρχει σε θάλασσα είναι ο Θερμαϊκός και αυτός στα δύο χιλιόμετρα!
Αστικοποιήθηκαν και τα τζιτζίκια μέσα σε όλα τα αλλά δηλαδή!

After Effects

 

  Μόλις πριν ένα λεπτό διάβασα ότι η διαφορά ανάμεσα στους καταθλιπτικούς από αυτούς που πάσχουν από μελαγχολία είναι ότι ενώ και οι δυο δεν θέλουν το πρωί να σηκωθούν από το κρεβάτι, οι δεύτεροι τελικά κατορθώνουν να σηκωθούν. Έπρεπε να το μοιραστώ αυτό. Λειτούργησε σαν μια αφορμή να ικανοποιήσω μια ανάγκη του να γράψω κάτι. Δεν ξέρω γιατί άλλα πάντα πιστεύω πως όταν κάποιος εκφράζεται γραπτά, με οποιοδήποτε τρόπο και αν επιλέξει, πάντα βγάζει μια αλήθεια πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα του. Εγώ είχα καιρό να το κάνω. Έχω σκεφτεί πως οφείλεται στην μοναδικότητα του κάθε γραφικού χαρακτήρα ή πλέον μέσα από τα chat και τα sms στη σειρά που αποφασίζει να βάλει τις λέξεις του. Μπορεί πάλι, να είναι απλά ο καθησυχασμός ότι εκφράζεσαι ελεύθερα χωρίς να περιμένεις να απαντήσει κάποιος άμεσα ή να τον έχεις απέναντι σου.

  Πρόσφατα βρήκα "γραπτά" που ξεπέρασαν την δεκαετία. Και δικά μου αλλά και άλλων προς εμένα. Τρόμαξα τόσο πολύ με τα κοινά που έβρισκα μετά από τόσα χρόνια. Στιγμιαία πίστεψα πως δεν υπάρχει καμία εξέλιξη,τίποτα. Λες και τόσα χρόνια μείναμε ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι σαν καταθλιπτικοί, μπορεί και μελαγχολικοί. Σε άλλα πάλι "τρόμαξα" να γνωρίσω τον εαυτό μου, λες και διάβαζα κάτι από κάποιον άγνωστο που έπεσε τυχαία στα χέρια μου. Εκεί ηρέμησα. Σκέφτηκα πως κάποια πράγματα είναι φαύλος κύκλος. Τα συναντάς ξανά και ξανά. Αυτό όμως δεν σε κάνει στάσιμο, πάλι κινείσαι μόνο που για μερικούς από μας χρειάζεται να δούμε τρεις φορές τη κυρία στο παγκάκι για να καταλάβουμε ότι κάνουμε τον ίδιο κύκλο και να αλλάξουμε κατεύθυνση.
  Να ζητάτε να σας γράφουνε, να ζητάτε κάρτες με τα δώρα σας και καρτ ποστάλ από τα ταξίδια τους. Να γίνεστε και σεις αφιερώσεις στα βιβλία τους, σημειώματα στα ψυγεία τους ή έστω μηνύματα στα κινητά τους. Γιατί κάποια στιγμή θα ξαναδιαβαστούν και θα έχουν άλλο νόημα.




υ.γ. αλήθεια χρησιμοποιεί κάποιος ακόμα τη λέξη sms?

The Two Days Post

Πέμπτη
Είναι γνωστό ότι απολαμβάνω να παρατηρώ τον κόσμο, τις αντιδράσεις τους, τι κινήσεις του, τα πάντα. Λίγο περισσότερο αυτή την εποχή που διανύω μια περίοδο άρνησης συζήτησης. Για να το θέσω καλύτερα διανύω μια περίοδο που θέλω απλά να ακούω και να παρατηρώ. Έτσι λοιπόν η  καλύτερη στιγμή του μήνα ήταν η μισή ώρα που περίμενα σε ένα παγκάκι στη Τσιμισκή. Πόσα διαφορετικά πράγματα μπορείς να δεις μέσα σε μια ώρα είναι απίστευτο. Από περίεργες γριές που τρώνε με αηδιαστικό τρόπο σπόρια περπατώντας μέχρι και σούπερ ντούπερ ανθρώπους που βολτάρουν τον σκύλο τους στο κέντρο. Το πιο μαγικό πράγμα από όλα είναι ότι για λίγα δευτερόλεπτα παίρνεις κάτι από τη καθημερινότητα τους χωρίς καν να το καταλαβαίνουν. Ακούς τη συζήτηση τους για όσο περνούν από μπροστά σου, παρατηρείς κάτι πάνω τους που μπορεί κανένας από τον περίγυρο τους να το έχει παρατηρήσει εκείνη τη μέρα και γενικότερα κάτι κλέβεις από αυτούς και αυτοί δεν το έχουν πάρει χαμπάρι. Αυτό με έχει κάνει πολλές φορές να αναρωτηθώ πόσες φορές και πόσοι άνθρωποι έχουν "κλέψει" κάποια στιγμή από μένα. Αλλά καλύτερα να μην ξέρω γιατί με φρικάρει λίγο.

Σάββατο
Είναι σίγουρο πια ότι το σύμπαν έχει φυτρώσει χέρια και δάχτυλα με μοναδικό σκοπό να με δείχνει με το point finger του και να γελάει μέσα στα μούτρα μου. Όσα γράφω στις δύο τελευταίες προτάσεις της Πέμπτης, ήρθαν και επιβεβαιώθηκαν σε λιγότερο από σαράντα οκτώ ώρες. Και μας βλέπουνε και μας ακούνε και μας ξέρουνε και εμείς πετάμε αετό και ας είναι επίκαιρο είναι ταυτόχρονα πιο creepy και από τους creepy clowns στην Αμερική που τρομάζουν κόσμο. Έτσι είναι ντάρλινγκς! έχει ειπωθεί σωστά τόσες φόρες με τόσες διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά πάντα είναι το ίδιο, τι και αν λέγεται δράση-αντίδραση, ύβρις-νέμεσις ή όπως αλλιώς θέλεις!

Αυτά λοιπόν και να μάθετε να τελειώνεται τα ποστ σας την ίδια μέρα που ξεκινήσατε να τα γράφεται γιατί αλλιώς έχουν άλλη κατάληξη...Cheers!



υ.γ. Ακολουθεί το μεγαλύτερο υστερόγραφο που έχει γραφτεί ποτέ
υ.γ.2 Κάποια στιγμή είχα ξεκινήσει να γράφω το παρακάτω κείμενο και τελικά δεν το ολοκλήρωσα ποτέ. Έγραφα τότε :

Σήμερα αποφάσισα να είμαι ο άνθρωπος που μισώ. Επειδή ακυρώθηκε για σημαντικό λόγο αυτό που ήθελα να κάνω το πρωί, έγινα αυτό το ελεεινό είδος ανθρώπου, το οποίο είναι εκνευρισμένο με όλο το γαλαξία και αποφασίζει να ζήσει τη πιο μίζερη μέρα της ζωής του χωρίς να θέλει να τίποτα για να τη βελτιώσει. Το πρόγραμμα μου εξελίχθηκε ως εξής: Ξύπνησα, έπαιξα candy crush, είδα ένα επεισόδιο project runway, κοιμήθηκα, έφαγα μεσημεριανό στις 7 το απόγευμα, διάβασα 20 σελίδες από το βιβλίο μου, είδα Λιάγκα(!!!!) και ξαναέπαιξα candy crush. A!και τώρα γράφω και αυτό το ποστ. Ναι, το κάνα και ναι, είναι απλά απαράδεκτο. Νομίζω μέχρι και ο πονοκέφαλος που έχω αυτή τη στιγμή είναι απόρροια της μιζέριας μου. Μέτα από αυτές τις 15(;) ώρες, έχω να πω σε όλους εσάς που χρόνια σας βλέπω να κάνετε αυτό το πράγμα ότι είστε πιο απαράδεκτοι μαζοχιστές.

    Το διαβάζω ξανά και ξανά και γελάω σαν τη χαζή. Καταρχήν έχω φάει το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιος ήταν αυτός ο υπογραμμισμένος σημαντικός λόγος ακύρωσης εκείνης της μέρας και είναι αδύνατον να τον θυμηθώ. Μετά προσπαθώ να θυμηθώ τι είχα κανονισμένο για εκείνη τη μέρα και πάλι τίποτα δεν περνάει από το μυαλό μου. Έτσι ακυρώνω τη σημαντικότητα και των δύο. Τη μιζέρια αν με ρωτάς την θυμάμαι σαν να ήταν χθες και πραγματικά ακόμα και τώρα επιμένω ότι όλοι εσείς που βυθίζεστε στη μιζέρια σας είστε ανώμαλοι. (για άλλη μια φορά είμαι μια ευγενική ψυχούλα).

   

A Note On A Napkin

Άκουσα ένα τραγούδι που τα είχε όλα. Είχε εποχή, είχε μηνά, είχε ώρα. Ήταν καλοκαίρι, ήταν Αύγουστος, ήταν οχτώ το απόγευμα. Είχε αέρα, και ο αέρας είχε μυρωδιά. Ήταν ζεστός μα άρχισε να δροσίζει, μύριζε και θάλασσα, σου παίρνε τα μαλλιά. Είχε ένα βλέμμα μα ήταν κρυφό και μια κίνηση μικρή, είχε όμως ένα χαμόγελο. Αληθινό... τουλάχιστον έμοιαζε. 

Δικό μου πια...