Σελίδες

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

gallic shrug playlist #18: We Look Like We're In A Song









Η ώρα άλλαξε, τα βράδια μοιάζουν μεγαλύτερα και σιγά σιγά το κρύο γίνεται ολοένα και περισσότερο. Ωραίος πάντα ο Νοέμβριος μας επισημοποιεί το χειμώνα!!! Ετοίμασα μια λίστα από παλιά και καινούρια κομμάτια από αυτά τα μελαγχολικά που πάντα μ'αρέσει να ακούω και που ταιριάζουν γάντι με τον χειμώνα. Συνδυάζονται καλύτερα με ζεστό καφέ και ένα ωραίο βιβλίο. Enjoy... 








1. Yann Tiersen - Penn Ar Roch
2. The Beta Band - Squares
3. Monophonics - Too Long
4. Society - Commiserations
5. Air - How Does It Make You Feel
6. Rjd 2 - Ghostwriter
7. Moody Sanchez - After Laughter (boombap delight)
8. Whitney - Polly
9. Lazzy Smoke - Under Skys
10. Migala - Fade Into You
11. Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane Over The Sea
12. Foxygen - Coulda Been My Love
13. Matina Sous Peau - Metamorfoseis
14. Archive - Goodbye
15. Florence + The Machine - Stand By Me 
16. In The Tall Grass - Austronautails
17. Yo La Tengo - Autumn Sweater
18. Still Corners - Bad Country
19. Bat For Lashes - Joe's Dream
20. Radiohead - Daydreaming
21. Sevdaliza - Time
22. Bon Iver - 8(circle)
23. Peter Broderick - Eyes Closed And Traveling
24. The National - Runaway
25. TOPS - Easier Said
26. Βασίλης Τσόνογλου - Η Ιστορία Τους



Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

I've Heard That You'll Try Anything Twice










   Αν μια τυπική εβδομάδα έχει εφτά μέρες, η προηγούμενη είχε σαράντα εφτά! Ήταν ατέλειωτη, ελεεινή και τρισάθλια. Φαίνεται ξεκάθαρα πόσο αργά κύλισε αφού σε λιγότερο από δέκα μέρες έχω καινούριο ποστ. Το μόνο καλό που είχε είναι ότι κατάφερα και είδα όσο κόσμο δεν είναι όλο τον Αύγουστο μαζί. Έτσι οι συζητήσεις είχαν όλες κοινό μοτίβο, αυτές τις τυπικές αναφορές σε διακοπές και "πως τα πέρασες" και "τι κάνεις όλον αυτό το καιρό που έχουμε να βρεθούμε" κτλ. Μέσα σε όλο αυτό το χάος βρέθηκε και ένας άνθρωπος που είχα να τον δω πάνω από χρόνο και με ρώτησε πέρα από όλα τα άλλα αν είμαι καλά και δεν ξέρω αν έπεισα για το πόσο καλά είμαι. Μπορεί να φταίει ότι άργησα να απαντήσω ή ο ενθουσιασμός με τον οποίο απάντησα. Μπορεί όμως να φταίει ότι ήταν σίγουρος ότι δεν θα είμαι. Ότι και να είναι, σημασία έχει υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένο.
   Η ευτυχία κρύβεται σε διάφορα μέρη αρκεί να θέλεις να τη βρεις...για παράδειγμα εγώ πρόσφατα την βρήκα μέσα σε ένα κουτί από παπούτσια και εχθές έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Σήμερα όμως τη βρήκα στη σελίδα 255 του βιβλίου μου που έγραφε "να αγκαλιάζεις  κάποιον και να σ' αγκαλιάζουν και σένα πότε πότε, αυτό έχει σημασία.", Και έτσι θυμήθηκα ένα άρθρο μιας κυριούλας ψυχοsomething που έλεγε ότι χρειαζόμαστε τέσσερις αγκαλιές την ημέρα για την επιβίωση, οκτώ αγκαλιές την ημέρα για συντήρηση και  δώδεκα αγκαλιές την ημέρα για ανάπτυξη. Οπότε τουλάχιστον αγκαλιαστείτε έστω και αν ο μόνος σας σκοπός είναι η επιβίωση!!!


Υγ Καλό μήνα!






Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

I Know You Are But What Am I?





Έχω τρία πράγματα στο μυαλό μου για τα οποία θέλω να γράψω και είναι τόσο άκυρα μεταξύ τους που απορώ με το θράσος μου να τα βάλω όλα σε ένα ποστ. Θα ξεκινήσω με τις σουρεάλ καταστάσεις του Αυγούστου που είναι το αγαπημένο μου.Λοιπόν προχθές γνώρισα ένα Γιαπωνέζο και τον λέγανε Τάκη, βασικά τον λέγανε Ταικι η κάπως έτσι αλλά η Ελληνίδα της παρέας του τον βάφτισε Τάκη. Εξαιρετική μέρα η μέρα του Τάκη. Είναι από αυτές τις μέρες που ξυπνάς νωρίς χωρίς λόγο, πηγαίνεις στο κέντρο, πίνεις ελληνικό καφέ στον Θερμαϊκό και καταλήγεις να έχεις γίνει μια παρέα με το δίπλα τραπέζι (αυτό του Τάκη) και να πίνεις σφηνάκια με τον σερβιτόρο και η ώρα να είναι δώδεκα!!! Και αν δεν είναι αυτό σουρεαλ τότε τι είναι; και θα σου απαντήσω εγώ η ίδια σαν τρελή γρια λέγοντας ότι σουρεαλ είναι να συναντάς τους λάθους ανθρώπους σε λάθος σημεία και δεν εννοώ απλές καταστάσεις π.χ. έναν παλιό φίλο σε ένα μπαρ, εννοώ να πηγαίνεις στην λαϊκή για άγνωστο λόγο και να συναντάς τον πιο άκυρο άνθρωπο ή να βρίσκεσαι στην ίδια παράλια με άλλες τρεις παρέες που ξέρεις τόσα για αυτούς που δεν θα έπρεπε να ξέρεις και να απορείς τι σκατά μπορεί να συμβαίνει στο σύμπαν, ποια σιχαμένη σκουληκότρυπα άνοιξε, ποια πύλη στο χωροχρόνο και όλοι εμείς είμαστε στο ίδιο σημείο!!! Αυτό είναι σουρεαλ και επίσης αυτό είναι ο Αύγουστος μου...


Αύγουστος. Τελευταίος μήνας του καλοκαιριού. Καλοκαίρι. Τι καλοκαίρι ήταν αυτό; πόσο γρήγορο; πότε ήταν που έγραφα το τελευταίο ποστ; πότε ήταν Ιούνιος; γιατί ακόμα ποτίζω γλάστρες; πότε θα αρχίσει πάλι ο χρόνος να κυλάει με κανονικούς ρυθμούς; Μόνο εγώ δεν κατάλαβα πότε ήρθε και πότε τελειώνει;Αυτοί νομίζω είναι οι βασικοί μου προβληματισμοί που αφορούν το χρόνο την συγκεκριμένη εποχή. Οι δικοί μου τουλάχιστον γιατί κόσμος γύρω μου έχει φάει φρίκες με το χρόνο που περνά και με το πώς του τον σπαταλούν οι άλλοι. Βασικά ερμηνεύουν τα πάντα σε χρόνο χωρίς να υπολογίζουν ανθρώπους , σχέσεις και συναισθήματα. Μου φαίνεται τόσο εγωιστικό. Πάντα πίστευα πως και "χαμένος" ή καλύτερα ζημιωμένος να βγεις από μια κατάσταση πάλι κερδισμένος είσαι σε εμπειρία. Προτιμώ να σκέφτομαι μία τελειωμένη σχέση ως κάτι που μου έμαθε πως να αποφεύγω κάτι αντίστοιχο παρά ως πέντε χαμένους μήνες. Ακούγεται και καλύτερο στη τελική. Πάντως για να μην αδικώ και αυτούς που σκέφτονται έτσι θα πω πως υπάρχουν και χειρότεροι από σας και είναι αυτοί (και λίγο παραπάνω αυτές) που φρικάρουν με την ηλικία τους και έχουν βάλει personal deadlines για γάμους, παιδιά, κιλά, δουλειά και έχουν σκεφτεί τις κινήσεις τους μέχρι και 2 χρόνια αργότερα. Για αυτούς δεν έχω κουράγιο να γράψω ούτε μια λέξη παραπάνω.


Last but not least, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, έχω να δηλώσω πως εκεί που πίστευα ότι όσες αναπάντεχες συμπεριφορές είχα να περιμένω από ανθρώπους, τις είδα μέσα στην προηγούμενη χρονιά, ήρθε και η φετινή να συνεχίσει να με ξαφνιάζει. Εντάξει παιδιά είπαμε να φέρεστε όπως θα θέλατε να είστε αλλά όλα έχουν ένα μέτρο. Να σας βλέπουμε να αποδομείτε ότι με τόσο κόπο έχετε φτιάξει ως το φαίνεσθαι σας είναι κάπως τραγικό και αστείο ταυτόχρονα, πανωλεθρίαμβος που θα έλεγε και ο Τζούμας. Μας κάνετε να γινόμαστε δύσπιστοι απέναντι στο κόσμο και η δυσπιστία δεν είναι καλό πράγμα.Είχα διαβάσει πως η δυσπιστία έρχεται μαζί με την ενηλικίωση άλλα τελικά άρχισα να πιστεύω πως μεγαλώνει μαζί με την ηλικία μας. Όσο περισσότερο μεγαλώνουμε, τόσο πιο δύσπιστοι γινόμαστε απέναντι στους άλλους. Ζυγίζουμε τις αντιδράσεις,τα βλέμματα,τα λόγια και δημιουργούμε θεωρίες περιμένοντας να επαληθεύουν. Το κακό είναι ότι συνήθως έχουμε δίκιο.


Αυτά για την ώρα και όλοι εσείς που χαίρεστε αυτό τον καιρό, να ξέρετε πως υπάρχει άλλος ένας μήνας καλοκαίρι. Όσο για όλους τους άλλους που ανήκουμε στην απέναντι όχθη να ξέρετε ότι σε λίγες μέρες είναι Σεπτέμβρης άρα φθινόπωρο!



υ.γ. πεθύμησα να κάνω μια playlist για να μου κλέβετε τα τραγούδια(ότι και να κάνετε δικά μου θα είναι) οπότε δεσμεύομαι να κάνω μια!



Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

The Film








Είναι καλοκαίρι και αν θυμάμαι καλά του 2002. Εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι τα καλοκαίρια εκείνης της εποχής δεν είχαν facebook, είχαν περιορισμένο internet, τα κινητά μας είχαν κάρτες και χρέωναν 30 λεπτά το sms και άμα ήσουν 15 και όλοι σου οι φίλοι λείπανε από τη πόλη δεν είχες να κάνεις απολύτως τίποτα. Έτσι εκείνο το καλοκαίρι είχα βάλει σκοπό της ζωής μου να δω όσες περισσότερες ταινίες μπορώ για την ακρίβεια νομίζω πως δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο από το να βλέπω ταινίες. Ήμουν εγγεγραμμένη σε τρία video club στη γειτονιά για να έχω πρόσβαση σε όσες περισσότερες επιλογές μπορούσα. Το αγαπημένο μου όμως ήταν αυτό που ήταν πιο μακρυά από το σπίτι μου, μάλλον επειδή ήταν το πιο καινούριο και επειδή συμπαθούσα την κοπέλα που δούλευε εκεί. Νομίζω την λέγανε Ντίνα, κάπνιζε camel,ζωγράφιζε το πακέτο ενώ μιλούσε και  πάντα μου κράταγε τις αφίσες που ήθελα. Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι, από εκείνο το video club, νοίκιασα και είδα για πρώτη φορά την αγαπημένη μου ταινία.
 
 Αυτή η ταινία είναι ο λόγος που:
  • λατρεύω τις άδειες πόλεις τα καλοκαίρια
  • είχα κολλημένο στο τοίχο για πολλά χρόνια ένα post it που έγραφε "ο κόσμος βασίζεται στο χάος και εγώ θα το διασχίσω χωρίς να ψάχνω για λογική σειρά"
  • κοιμήθηκα πολλά βράδια με τα ακουστικά στα αυτιά ακούγοντας το Summertime in Prague
  • έμαθα ότι τα χρυσόψαρα έχουν μνήμη μολις 3 δευτερόλεπτα
  • θέλω ένα χρυσόψαρο
  • θέλω ένα σπίτι σε ένα παλιό κτήριο με βιομηχανικά παράθυρα
  • μ'αρέσει να ακούω τις ιστορίες από τα δίπλα τραπέζια όταν πίνω καφέ
  • ψάχνω πάντα να ακούσω την απάντηση "Για σένα και για απόψε Μέγας Ανατολίκος" όταν ρωτάω κάποιον το όνομά του
  • θέλω να ξαναβάλουν τηλεφωνικούς θαλάμους στους δρόμους
  • όταν ξημερώνει και κοιτάω την πόλη από ψηλά νομίζω ότι βρίσκομαι σε μια καντίνα στο Λυκαβηττό 
Σήμερα έβαλα να την ξαναδώ είναι κάτι σαν καλοκαιρινή ιεροτελεστία...Καλό μήνα....




Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Silver Lining





δύο καλοκαίρια πριν, ένα ωραίο απόγευμα...



      Αν με ρωτάς τι κάνω θα σου απαντήσω με ένα μεγάλο χαμόγελο καλά. Δεν είναι ειρωνικό ούτε απελπισμένο είναι απρόσμενα αληθινό. Λέω απρόσμενα γιατί πέρασα τους πέντε πιο διφορούμενους μήνες της ζωής μου. Από χαρά σε θλίψη και τούμπαλιν χωρίς τελειωμό. Νομίζω όμως ότι σε μεγάλο βαθμό κατάφερα να αντισταθώ σε αυτή τη τρέλα, αν και σίγουρα υπήρχαν μέρες που η απελπισία μου ήταν μεγαλύτερη και από μποτιλιάρισμα στη Νέα Υόρκη. Τώρα όμως που φτάσαμε στα μισά της χρονιάς και κοιτάω πίσω, συγκρίνοντας παρόμοιες καταστάσεις με τις φετινές, αντιλήφθηκα ότι έχω έναν και μόνο μηχανισμό αυτοσυντήρησης σε τέτοιες καταστάσεις και τον ονόμασα Six Feet Under. Το όνομα του το πήρε επειδή αυτοπρογραμματίζομαι και θάβω μέσα μου ότι χάλια συναίσθημα και κακίες καταστάσεις έχω και λειτουργώ αντίστροφα. Δεν ξέρω γιατί αλλά το κάνω συνέχεια,  όταν κάτι πάει στραβά εγώ οπλίζομαι με έξτρα αισιοδοξία και δεν αφήνω κανέναν να καταλάβει το χάλι μου ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.
      Αλλά πάνε αυτά! Έχουμε μπροστά μας καλοκαίρι κι φέτος προσπαθεί για κάποιο λόγο να με κερδίσει. Μάλλον φταίει που πήγα νωρίς σε παραλία και με έκανε να θέλω να είναι Ιούλιος και να είμαι πιο μαύρη και από γαιάνθρακα. Έτσι έφτασα να ονειρεύομαι μπύρες σε παραλίες, βράδια στα παγκάκια στη νέα παραλία, παγωτά σε εκείνο το σκαλοπάτι στη Κασσάνδρου ή σε εκείνο στη Σβώλου, καρπούζια, μυρωδιές αντηλιακών και αλάτι στα μαλλιά. Μέχρι και τα κουνούπια λιγότερο εκνευριστικά είναι φέτος, εκτός από εκείνα που σε τσιμπάνε στη πατούσα, αυτά δεν θα μπορέσουν ποτέ να μην είναι μισητά!Αν δεν είναι αυτό αισιοδοξία και θετική σκέψη,τότε τι είναι?
      Και πριν προλάβεις να με πεις τρελή θα σου πω πως πρόσφατα ένιωσα ένα τσικ πιο περήφανη όταν σε υπερανάλυση μεσώ τηλεφώνου η Π μου είπε ότι η άποψη μου είναι ακριβώς ίδια με αυτή που της είχε πει και ο ψυχαναλυτής. Είδατε; παρέχω επιστημονικές απόψεις χωρίς να χρεώνω εξήντα ευρώ το 45λεπτο, με λες και κελεπούρι και λογικό άνθρωπο!


Επίλογος

     Το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι αλλά θα το ξαναπώ. Θα έπρεπε να υπάρχουν ηχεία σε ολόκληρη τη πόλη και από αυτά να ακούγεται όλη μέρα μουσική του Παυλίδη! Δεν υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό με αυτή τη πόλη για soundtrack.
      


Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

gallic shrug playlist #17: Late Night Drive









Επιτέλους τα παράθυρα στο αμάξι κατέβηκαν, ο αέρας είναι δροσερός, η πόλη το βράδυ ησυχάζει και οι δρόμοι αδειάζουν. Τι καλύτερο απ'το να κάνεις βόλτες με το αμάξι χωρίς να υπάρχει προορισμός;
Πάτα play,βάλε ζώνη και ξεκίνα...







Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Oh Richard!!!




    Υπάρχουν πράγματα τα οποία το ανθρώπινο είδος πρέπει να τα βάζει μέσα σε διαστημόπλοια και να τα στέλνει μακριά με ελπίδα να φτάσουν στους υπόλοιπους πλανήτες και γαλαξίες ή τουλάχιστον να κάνει τεράστιες γεωτρήσεις και να τα κρύβει βαθιά ώστε να διατηρηθούν από οποιαδήποτε καταστροφή για να τα βρουν οι επόμενες γενιές . Ένα από αυτά είναι το Coles Corner του Richard Hawley. Αυτό δεν είναι απλό album είναι κάτι περισσότερο! Καταρχάς έχει την μαγική ιδιότητα να μπορεί να ακουστεί από όλες τις ηλικίες. τι είσαι 5 τι είσαι 85 θα σ'αρέσει. Επίσης μπορείς να το ακούσεις όλες τις εποχές και να ταιριάζει. Ακούς το tonight the streets are ours παραμονή Χριστουγέννων ενώ πας να αγοράσεις δώρα και γαλοπούλα αλλά ακούς και το the ocean δίπλα στην ακρογιαλιά Αύγουστο μήνα. Πόσο μαγικό:::έχει εικόνα, μυρωδιά, συναίσθημα... Ναι για μια ακόμα φορά ακούγομαι τρελή αλλά δεν με νοιάζει και πολύ...
     



ΥΓ έτσι για την ιστορία να ξέρετε ότι το coles corner είναι καταμεσής του Sheffield και είναι κλασικό σημείο στο οποίο δίνουν ραντεβού τα ζευγάρια κάτι σαν την δική μας τη καμάρα (μπορώ να ισοπεδώσω τα πάντα όταν θέλω)

ΥΓ2 το αγαπημένο μου είναι το Hotel Room




Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Bowie Everywhere






Τις τελευταίες 4 μέρες με κυνηγάει ένα τραγούδι. Ξέρω ότι ακούγεται γελοίο αλλά ισχύει. Το ακούω παντού στην κανονική του εκδοχή αλλά και σε  διάφορα covers. Την Δευτέρα το κυνήγι αυτό έφτασε στο αποκορύφωμα του αφού άκουσα τυχαία αυτό το κομμάτι πέντε φορές, οι τρεις από αυτές είναι οι παρακάτω.



  • Ο Jimmy Fallon βάζει στο πιάνο τον Chris Martin και αποφασίζει να μιμηθεί (όσο μπορεί) τη φωνή του  Bowie  σε μια καλούτσικη εκτέλεση.



  • Η καλύτερη σειρά για το 2016 είναι το Vinyl και δεν το διαπραγματεύομαι! Το επεισόδιο της Κυριακής ήταν αφιερωμένο στον Bowie επίσης στο συγκεκριμένο επεισόδιο βλέπουμε και τον Bowie ή έστω τον Noah Bean να τον υποδύεται εξαιρετικά. Στο τέλος του επεισοδίου ακούμε και το Life In Mars σε μια διασκευή. 




  • Η πιο ωραία διασκευή όμως ήρθε από τη σειρά Girls. Με αυτό το κομμάτι έκλεισε το τελευταίο επεισόδιο.





  • Εγώ πάντως πάντα το θυμάμαι σαν το κομμάτι στον επίλογο του Δαμάζοντας Τα Κύματα του Lars Von Trier. 




Στο wikipedia βρήκα αυτό: Bowie, at the time of Hunky Dory's release in 1971, summed up the song as "A sensitive young girl's reaction to the media." In 1997, he added "I think she finds herself disappointed with reality... that although she's living in the doldrums of reality, she's being told that there's a far greater life somewhere, and she's bitterly disappointed that she doesn't have access to it."
Αλήθεια τώρα David τι ακριβώς προσπαθείς να μου πεις???

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

L'esprit De L'escalier

 




    Αν θα έπρεπε να παρομοιάσω το μυαλό μου και κατ'επέκταση το κεφάλι μου με κάτι αυτή τη χρονική περίοδο, θα έλεγα ότι είναι ένα συρτάρι και μάλιστα από κείνα τα μεγάλα που υπήρχαν στα παλιά ξύλινα γραφεία ,γεμάτο πράγματα και χαρτιά. Άπειρα χαρτιά, μικρά και μεγάλα, τσαλακωμένα και ατακτοποίητα, στοιβαγμένα χωρίς κάποια λογική σειρά. Αυτά τα χαρτιά μπορείς να πεις πως είναι όσα πράγματα σκέφτομαι. Ημιτελής σκέψεις ασαφής και απροσδιόριστες που έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους και δεν υπάρχει καμιά διάθεση και κουράγιο να τις ξεμπερδέψω. Πρέπει κάποια στιγμή να αποδεχτώ πως με κάθε αλλαγή εποχής κάτι παθαίνω και δεν μπορώ να λειτουργήσω σωστά. Χρειάζομαι reboot/restart/refresh/reset γενικότερα κάτι με πρόθεση re. Μήπως τελικά γενικά δε λειτουργεί σωστά το μυαλό μου;;;; Το γράφουμε σε χαρτάκι και στο συρτάρι με τα υπόλοιπα!

   Το βασικό χαρτάκι που μου τρώει το μυαλό είναι το εξής: Έχουμε ένα μπαρ, δυο άτομα πίνουν ποτό και συζητάνε, τελειώνουν το ποτό και φεύγουν από το μαγαζί. Το άτομο Α μέχρι να φτάσει στο αμάξι του είναι σίγουρο για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα μετά από αυτή τη συζήτηση. Και μετά από καιρό έχουμε το ίδιο μπαρ, δύο άτομα πίνουν ποτό και συζητάνε σχεδόν την ίδια κουβέντα, μόνο που το άτομο Α πλέον βρίσκεται στη θέση του ατόμου Β, τελειώνουν το ποτό και φεύγουν από το μαγαζί. Αυτή τη φορά το άτομο Α πηγαίνοντας στο αμάξι του σκέφτεται ότι έχει τελείως διαφορετικό προαίσθημα σε σχέση με την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί και μάλιστα παραξενευεται με τη σκέψη του! Το άτομο Α είναι η αφεντιά μου. Η μια από τις δύο υποθέσεις-σκέψεις μου επιβεβαιώθηκε απόλυτα ή άλλη δε ήταν τόσο μακρυά από την πραγματικότητα που νομίζω είναι από τις πιο δυνατές σφαλιάρες που έχω φάει. Αυτό  όμως που κρατάει το χαρτάκι μέσα στο συρτάρι είναι γιατί δε μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να έπεσα τόσο μέσα και τόσο έξω ταυτόχρονα; Αλλά τι να κάνουμε; τουλάχιστον ισοφάρισα.

   Στην αγαπημένη μου ταινία ο πρωταγωνιστής λέει " η ζωή ξέρει και εγώ την εμπιστεύομαι!". Αυτό λοιπόν...κλείνω το συρτάρι μείον ένα χαρτάκι. Καληνύχτα.







Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

New Year's Resolutions #NOT







   Άμα κάτσω να σκεφτώ πόσα μου έμαθε το 2015 θα χάσω το μέτρημα. Αυτό όμως που σίγουρα δε θα ξεχάσω είναι να μην κρίνω μια χρονιά πριν ακόμα τελειώσει. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες εκπλήξεις μπορούν να κρυφτούν μέσα σε μόλις 10 μέρες! Δυστυχώς για μένα μόνο καλές δεν ήταν. Τέλος πάντων όλες οι αρχές πρέπει να είναι αισιόδοξες έτσι ώστε να έχουν νόημα. Να βρίσκεις λόγους να μηδενίζεις και να θες να ξεκινάς από την αρχή, αλλιώς τι να τις κάνεις?
   Οπότε κατέληξα να κάνω την πιο περίεργη, απροσδόκητη αλλά αισιόδοξη πάντα αρχή για αυτό το χρόνο. Φέτος λοιπόν δεν τήρησα τίποτα από όλα αυτά που κάνουμε την παραμονή πρωτοχρονιάς ούτε αυτά της πρώτης μέρας..έτσι για αλλαγή. Επίσης έμαθα για τους Κινέζους είναι η χρονιά του πιθήκου, αυτό το ζωάκι που πέρα της εξυπνάδας του είναι γνωστό και για τις ζημιές που κάνει, κάτι που ταιριάζει απόλυτα στο κόνσεπτ που έχω στο μυαλό μου.
 
 Έτσι λοιπόν για το 2016:
 

  •  Αποφάσισα να θεωρήσω το Ι want you των Pulp το τραγούδι της χρονιάς και ας κυκλοφορεί από το 1987, μιας και είναι το πρώτο τραγούδι που άκουσα φέτος 
  •  O μόνος στόχος που έχω θέσει προς το παρόν είναι τα 25 βιβλία στο reading challenge του goodreads. (το λες μια αρχή και αυτό)...είμαι ακόμα στο πρώτο!
  •  Ο Bowie απέκτησε δικό του αστερισμό και αυτό εμένα με κάνει χαρούμενη.
  •  Εξακολουθώ να θέλω κούρεμα.
  •  Τσούγκρισα ποτό λέγοντας "καλό καλοκαίρι" (what the fuck is wrong with me?)
  •  Έχω βρει δύο φορές λεφτά στα πόδια μου κι ας ήταν μόλις 12 λεπτά στο σύνολο.
  •  Αν και κάποιες καταστάσεις θυμίζουν κάποιες παλιότερες εύχομαι να μην είναι ίδιες.
  •  Τίποτα δεν είναι καλύτερο από ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις λιγότερο αποτυχημένος.  Lucky us!


Still counting....






PS αν είσαι Κινέζος που ξέρεις ελληνικά ελπίζω να το διάβασες μετά τις 8 Φεβρουαρίου