Κάποια πράγματα μας βρίσκουν μόνα τους. Κάτι ή κάποιος μας τα
εμφανίζει και εμείς τα κάνουμε δικά μας.
Μια Κυριακή πρωί αφου ήπιαμε καφέ στο Λουξ πήραμε τους δρόμους
μέχρι που βρεθήκαμε μέσα στην Δεθ. Έκει είχε ένα μπαζάρ του μουσείου Συγχρονης
τέχνης και σε αυτό υπήρχε ένας πάγκος με βιβλία που τον έιχαν οι πιο υπέροχες
φιγούρες που έχω δει τελευταία. Ηταν τρεις υπέροχες κυρίες ετων περισσότερων
απο εβδομήντα οι οποιές απο ότι μου είπε η μια, αγοράζουν μεταχειρισμενα βιβλία
ή βιβλια παλίων βιβλιοπολείων και τα μεταπούλουν σε τέτοια μπαζάρ ώστε να
ενισχύσουν το μουσείο. Με τη πρώτη ματιά έπεσα πάνω στη Γραμμή
του Ορίζοντος του Χρήστου Βακαλόπουλου. Το πήρα στα χέρια
και συνέχισα να ψάχνω μπας και βρώ ένα άλλο βιβλίο του (το μόνο που ήξερα) ,
τους Πτυχιούχους, που το έχω μήνες στη λίστα με τα βιβλία που θέλω να διαβάσω.
Τελικά η έρευνα έληξε άδοξα, αγόρασα το πρώτο για 2 ευρω και έφυγα.
Το ξεκίνησα λίγες μέρες μετά, δεν είχα ξαναδιαβάσει Βακαλόπουλο,
το λάτρεψα απο τις πρώτες κιόλας γραμμές. "Αυτή τη στιγμή λείπει,
εαν θέλετε της αφήνετε μήνυμα. Τριανταδύο χρονών, ελαφρά ντυμένη, αλλάει
κανάλια περιμένοντας τη Μίνα να περάσει με το αυτοκίνητο, να την κατεβάσει στον
Πειραιά." Μέσα από την ιστορία μιας γυναίκας ο
Βακαλόπουλος καταφέρνει να μας δείξει ολόκληρη τη ζωή της γενιάς του, τις ανησυχείες,
την απογοήτευση της. Με μια υπέροχη μελαγχολική γραφή και έναν ρυθμό που θα το
ζήλευαν πολλοί σε γεμίζει εικόνες και συναισθήματα. Γίνεσαι η Ρέα, η Έρση, η
Μίνα ακόμα και ο μπαρμαν που σερβίρει σφηνάκια με το όνομα Ντοστογιεφσκι. Το
διάβασα και θέλω να πάω στη Πάτμο. Να γυρίζω μόνη μου το νησί και να σκέφτομαι
όλα αυτά. Το διάβασα και την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην Αθήνα, θα πάω στη
Κυψέλη και θα ψάξω να βρω που θα μπορούσε να βρίσκεται το Κυψελάκι. Οι πιο
γεμάτες 150 σελίδες που έχω διαβάσει. Και γιατί κανείς δεν το ξέρει? γιατί ο
Βακαλόπουλος δεν έχει μια θέση στους σημαντικόυς νεότερους λογοτέχνες και στις
λίστες με τα αξιοδιάβαστα βιβλία? Γιατι να αποθεώνεται ο Ξένος του Καμί και όχι
αυτο το βιβλίο?
Το τελείωσα δυο μέρες μετά, μια Κυριακή πρωι στο Λουξ όσο έπινα
καφέ μόνη μου. Ευτυχία.
"Της είπε οτι είναι ερωτευμένος μαζί της, δεν του απάντησε,
είναι κάπως αργά για να είναι κάποιος ερωτευμένος μαζί της, είναι κάπως αργά
για τέτοιες πολυτέλειες, αυτά συνέβαιναν παλιά, πριν από είκοσι χρόνια συνέβαιναν
αυτά τα πράγματα κι ύστερα όλοι αποφάσισαν οτι αυτά συμβαίνουν μόνο στα βιβλία,
στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, τα παραχώρησαν στους σεναριογράφους του
ξανθού κόσμου κι ετσι όλα αυτά σταμάτησαν να συμβαίνουν, πριν από είκοσι χρόνια
ακριβώς σταμάτησε να συμβαίνει οτιδήποτε και κανείς δεν κατάλαβε πως έγινε
αυτό, όλοι συμπεριφέρονται σαν να συνεχίζουν να συμβαίνουν όλα αυτά, όλοι έχουν
την κρυφή ελπίδα οτι θα ξανασυμβούν όλα αυτά, κάτι θα γίνει και θα ξανασυμβούν
όλα αυτά, κάτι ξαφνικό πρόκειται να γίνει και θα σβήσουν απο την μνήμη τα
τελευταία είκοσι χρόνια."
Σε άλλα νέα, στον περιφερειακό, επάνω σε μια γέφυρα κάποιος έχει
γράψει "ΣΑΓΑΠΑΩ ΜΗΝΕΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ". Στο μυαλό μου είναι το πιο
αμφιλεγόμενο μήνυμα που έχω δει γραμμένο στο δρόμο. Κάθε μέρα που το βλέπω με
κάνει να αναρωτηθώ ποιος και πως μπορεί και κατάφερε να γράψει κάτι σε εκείνο
το σημείο και μετά να αναρωτηθώ γιατί πάντα όταν βλέπω τέτοια μηνύματα λατρείας
πιστεύω ότι τα έχει γράψει άντρας? Δεν μπορεί να υπάρχει μια σούπερ ερωτευμένη
τύπισσα εκεί έξω, η οποία να ξέρει παρκουρ και να σκαρφαλώνει σαν τον σπάιντερ
μαν σε γέφυρες για να δηλώνει με σπρέι την αγάπη της? Μπορεί και να υπάρχει!
Το θέμα μου όμως είναι άλλο. Μ'αρέσει που το μήνυμα δεν έχει
ταυτότητα, δεν γράφει "ΣΑΓΑΠΑΩ ΜΗΝΕΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ, Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΟΥ" ούτε
γράφει "ΣΑΓΑΠΑΩ ΜΗΝΕΣ ΜΑΡΙΑ", δεν το έγραψε κάποιος και δεν γράφτηκε
για κάποιον. Είναι γραμμένο εκεί πάνω και ο καθένας το κάνει δικό του. Μετά
σκέφτομαι ότι όποιος το έγραψε εξακολουθεί να μην έχει πει σε αυτόν που θέλει
ότι τον αγαπά. Σκαρφάλωσε, έγραψε και πάλι σε αυτόν που ανήκει αυτό το σ'αγαπω
δεν έφτασε.
Οσο γράφω αυτά εδω εχω βάλει στο repeat το summertime in prague να
παίζει γιατί μου έλειψε. Νομίζω είναι από τα λίγα τραγούδια που τα πεθυμώ!
Παλιότερα κοιμόμουν με αυτό το τραγούδι. Το έβαζα να παίζει στο σιντι
πλέιερ(!!!), φορούσα τα ακουστικά και το άκουγα μέχρι να με παρει ο υπνος.
Μαρεσει η προφορα τη Πασπαλα που μόνο τελεια δεν είναι, που την ακους και
κάνεις εικόνα τους στίχους. Αργότερα έμαθα πως ο Ρένος Χαραλαμπίδης το
καλοκαίρι πρίν να γυρίσει τα Φτηνα Τσιγαρα, τον είχε πιάσει μια μανία και έκανε
τζοκινγκ στους δρόμους της Αθήνας και όσο έτρεχε άκουγε Πασπαλά, έτσι η μουσική
της ταινιας του είχε Πασπαλά!
Και αυτο το σφύριγμα, ποσο μαγικο αυτο το σφυριγμα!
