Summer Deposition Was The Title, Now It's Not

Τι σκατά συμβαίνει δεν ξέρω να σου απαντήσω. Το ζώδιο μου λέει ότι ο Ερμής είναι στο σκορπιό και μάλιστα στο 12ο μου οίκο και υπάρχει πιθανότητα σε αυτό να οφείλεται οτιδήποτε γίνεται γύρω μου αλλά εγώ δεν το μπορώ να το γνωρίζω αυτό.  Ήθελα απλά να ανοίξω αυτό το ρημάδι και να γράψω δυο αράδες σαν ψυχολογική εξάχνωση ένα πράγμα, αν υπάρχει τέτοιος όρος(και αν δεν υπάρχει τον κατοχυρώνω τώρα).
Στα draft μου υπήρχε το παρακάτω και το θεώρησα πολύ σουρεαλ ώστε να μην το συμπεριλάβω:

"Για να καταλάβει την τραγικότητα της κατάστασης  ο τυχαίος αναγνώστης αυτού εδώ του ποστ, θα πω ότι αυτή τη στιγμή κάθομαι στο πάτωμα του σαλονιού με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες, κάποιος γείτονας ψήνει κάτι χοιρινό στο μπαλκόνι του και το σπίτι μου  μυρίζει σαν το πανηγύρι στο Αιγίνιο, κάποιος άλλος γείτονας παίζει κλαρίνο ( το κάνει αρκετά συχνά ώστε να ξέρω πια ότι είναι λοκαλ) και το μόνο που θέλω είναι να αρχίσω να ουρλιάζω σαν λύκαινα από αγανάκτηση. Όχι για τον άγνωστο ψήστη ούτε για τον λοκαλ κλαρινοπαικτη αλλά γιατί αυτό δεν είναι Αύγουστος και γενικά αυτό δεν είναι καλοκαίρι.'

Πόσο γέλασα διαβάζοντάς το δεν φαντάζεσαι. Μέσα μου κλαίω λίγο και δεν είμαι ακόμα έτοιμη να διακωμωδήσω το καλοκαίρι που πέρασε άλλα επίσης δεν έχω κουράγιο να το αναλύσω. Αντιθέτως  θα πω ότι μόλις είδα το la la land και μου άρεσε...πολύ μου άρεσε. Και δεν ξέρω γιατί άργησα τόσο να το δω άλλα μάλλον τώρα ήταν η στιγμή μας και η Εμμα Στοουν ήταν καταπληκτική και ο Ραιαν Γκοσλινγκ πανέμορφος μέσα σε καφέ κουστούμι και ενώ ένα καφέ κοστούμι δεν πηγαίνει σε κανένα ανθρωπόμορφο  ον, σε αυτόν πήγαινε,... πολύ του πήγαινε. Μου θύμισε πόσο ωραίες είναι αυτές οι ταινίες που φαίνονται επιφανειακές χωρίς να είναι και κρύβουν τόση ομορφιά μόνο με εκφράσεις και παύσεις. Τελικά ποτέ δεν με απογοητεύουν τα μιούζικαλ και ας φαίνονται σαχλά, θα είναι μάλλον αυτή η σύνδεση ταινίας με μουσική που είναι τόσο έντονη που μόνο συναισθήματα δημιουργεί.

Κατά τα άλλα η ζωή κυλά σαν την ημέρα της μαρμότας. Ίδιες μέρες, ίδια πρόσωπα, ίδιες εικόνες ίδιοι ήχοι. Αν η μέρα μου ήταν playlist θα άκουγες με την παρακάτω σειρά τους εξής ήχους: ξυπνητήρι, κλειδιά, πόρτα αυτοκίνητου, τακούνια σε μωσαϊκό, κλικ ποντικιού, κλικ ποντικιού, τακουνιά σε σκάλες, πόρτα αυτοκίνητου, τσάντα στο πάτωμα, τίναγμα μαξιλαριού. Αυτό στο repeat για έξι μέρες, συνήθως η Κυριακή  διαφοροποιείται. Που θα πάει θα στρώσει, τουλάχιστον ας ελπίζουμε. 

Αν δεν κοροϊδέψω για άλλη μια φόρα τον εαυτό μου, θα κάνω "ψυχολογική εξάχνωση" συχνότερα meanwhile δες το La La Land!

A Book, A Message And A Song

Κάποια πράγματα μας βρίσκουν μόνα τους. Κάτι ή κάποιος μας τα εμφανίζει και εμείς τα κάνουμε δικά μας.

Μια Κυριακή πρωί αφου ήπιαμε καφέ στο Λουξ πήραμε τους δρόμους μέχρι που βρεθήκαμε μέσα στην Δεθ. Έκει είχε ένα μπαζάρ του μουσείου Συγχρονης τέχνης και σε αυτό υπήρχε ένας πάγκος με βιβλία που τον έιχαν οι πιο υπέροχες φιγούρες που έχω δει τελευταία. Ηταν τρεις υπέροχες κυρίες ετων περισσότερων απο εβδομήντα οι οποιές απο ότι μου είπε η μια, αγοράζουν μεταχειρισμενα βιβλία ή βιβλια παλίων βιβλιοπολείων και τα μεταπούλουν σε τέτοια μπαζάρ ώστε να ενισχύσουν το μουσείο. Με τη πρώτη ματιά έπεσα πάνω στη Γραμμή του Ορίζοντος του Χρήστου Βακαλόπουλου.  Το πήρα στα χέρια και συνέχισα να ψάχνω μπας και βρώ ένα άλλο βιβλίο του (το μόνο που ήξερα) , τους Πτυχιούχους, που το έχω μήνες στη λίστα με τα βιβλία που θέλω να διαβάσω. Τελικά η έρευνα έληξε άδοξα, αγόρασα  το πρώτο για 2 ευρω και έφυγα. 

Το ξεκίνησα λίγες μέρες μετά, δεν είχα ξαναδιαβάσει Βακαλόπουλο, το λάτρεψα απο τις πρώτες κιόλας γραμμές. "Αυτή τη στιγμή λείπει, εαν θέλετε της αφήνετε μήνυμα. Τριανταδύο χρονών, ελαφρά ντυμένη, αλλάει κανάλια περιμένοντας τη Μίνα να περάσει με το αυτοκίνητο, να την κατεβάσει στον Πειραιά." Μέσα  από την ιστορία μιας γυναίκας ο Βακαλόπουλος καταφέρνει να μας δείξει ολόκληρη τη ζωή της γενιάς του, τις ανησυχείες, την απογοήτευση της. Με μια υπέροχη μελαγχολική γραφή και έναν ρυθμό που θα το ζήλευαν πολλοί σε γεμίζει εικόνες και συναισθήματα. Γίνεσαι η Ρέα, η Έρση, η Μίνα ακόμα και ο μπαρμαν που σερβίρει σφηνάκια με το όνομα Ντοστογιεφσκι. Το διάβασα και θέλω να πάω στη Πάτμο. Να γυρίζω μόνη μου το νησί και να σκέφτομαι όλα αυτά. Το διάβασα και την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην Αθήνα, θα πάω στη Κυψέλη και θα ψάξω να βρω που θα μπορούσε να βρίσκεται το Κυψελάκι. Οι πιο γεμάτες 150 σελίδες που έχω διαβάσει. Και γιατί κανείς δεν το ξέρει? γιατί ο Βακαλόπουλος δεν έχει μια θέση στους σημαντικόυς νεότερους λογοτέχνες και στις λίστες με τα αξιοδιάβαστα βιβλία? Γιατι να αποθεώνεται ο Ξένος του Καμί και όχι αυτο το βιβλίο?

Το τελείωσα δυο μέρες μετά, μια Κυριακή πρωι στο Λουξ όσο έπινα καφέ μόνη μου. Ευτυχία.

"Της είπε οτι είναι ερωτευμένος μαζί της, δεν του απάντησε, είναι κάπως αργά για να είναι κάποιος ερωτευμένος μαζί της, είναι κάπως αργά για τέτοιες πολυτέλειες, αυτά συνέβαιναν παλιά, πριν από είκοσι χρόνια συνέβαιναν αυτά τα πράγματα κι ύστερα όλοι αποφάσισαν οτι αυτά συμβαίνουν μόνο στα βιβλία, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, τα παραχώρησαν στους σεναριογράφους του ξανθού κόσμου κι ετσι όλα αυτά σταμάτησαν να συμβαίνουν, πριν από είκοσι χρόνια ακριβώς σταμάτησε να συμβαίνει οτιδήποτε και κανείς δεν κατάλαβε πως έγινε αυτό, όλοι συμπεριφέρονται σαν να συνεχίζουν να συμβαίνουν όλα αυτά, όλοι έχουν την κρυφή ελπίδα οτι θα ξανασυμβούν όλα αυτά, κάτι θα γίνει και θα ξανασυμβούν όλα αυτά, κάτι ξαφνικό πρόκειται να γίνει και θα σβήσουν απο την μνήμη τα τελευταία είκοσι χρόνια."

Σε άλλα νέα, στον περιφερειακό, επάνω σε μια γέφυρα κάποιος έχει γράψει "ΣΑΓΑΠΑΩ ΜΗΝΕΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ". Στο μυαλό μου είναι το πιο αμφιλεγόμενο μήνυμα που έχω δει γραμμένο στο δρόμο. Κάθε μέρα που το βλέπω με κάνει να αναρωτηθώ ποιος και πως μπορεί και κατάφερε να γράψει κάτι σε εκείνο το σημείο και μετά να αναρωτηθώ γιατί πάντα όταν βλέπω τέτοια μηνύματα λατρείας πιστεύω ότι τα έχει γράψει άντρας? Δεν μπορεί να υπάρχει μια σούπερ ερωτευμένη τύπισσα εκεί έξω, η οποία να ξέρει παρκουρ και να σκαρφαλώνει σαν τον σπάιντερ μαν σε γέφυρες για να δηλώνει με σπρέι την αγάπη της? Μπορεί και να υπάρχει!

Το θέμα μου όμως είναι άλλο. Μ'αρέσει που το μήνυμα δεν έχει ταυτότητα, δεν γράφει "ΣΑΓΑΠΑΩ ΜΗΝΕΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ, Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΟΥ" ούτε γράφει "ΣΑΓΑΠΑΩ ΜΗΝΕΣ ΜΑΡΙΑ", δεν το έγραψε κάποιος και δεν γράφτηκε για κάποιον. Είναι γραμμένο εκεί πάνω και ο καθένας το κάνει δικό του. Μετά σκέφτομαι ότι όποιος το έγραψε εξακολουθεί να μην έχει πει σε αυτόν που θέλει ότι τον αγαπά. Σκαρφάλωσε, έγραψε και πάλι σε αυτόν που ανήκει αυτό το σ'αγαπω δεν έφτασε.

Οσο γράφω αυτά εδω εχω βάλει στο repeat το summertime in prague να παίζει γιατί μου έλειψε. Νομίζω είναι από τα λίγα τραγούδια που τα πεθυμώ! Παλιότερα κοιμόμουν με αυτό το τραγούδι.  Το έβαζα να παίζει στο σιντι πλέιερ(!!!), φορούσα τα ακουστικά και το άκουγα μέχρι να με παρει ο υπνος. Μαρεσει η προφορα τη Πασπαλα που μόνο τελεια δεν είναι, που την ακους και κάνεις εικόνα τους στίχους. Αργότερα έμαθα πως ο Ρένος Χαραλαμπίδης το καλοκαίρι πρίν να γυρίσει τα Φτηνα Τσιγαρα, τον είχε πιάσει μια μανία και έκανε τζοκινγκ στους δρόμους της Αθήνας και όσο έτρεχε άκουγε Πασπαλά, έτσι η μουσική της ταινιας του είχε Πασπαλά! 

Και αυτο το σφύριγμα, ποσο μαγικο αυτο το σφυριγμα!