Άκουσα ένα τραγούδι που τα είχε όλα. Είχε εποχή, είχε μηνά, είχε ώρα. Ήταν καλοκαίρι, ήταν Αύγουστος, ήταν οχτώ το απόγευμα. Είχε αέρα, και ο αέρας είχε μυρωδιά. Ήταν ζεστός μα άρχισε να δροσίζει, μύριζε και θάλασσα, σου παίρνε τα μαλλιά. Είχε ένα βλέμμα μα ήταν κρυφό και μια κίνηση μικρή, είχε όμως ένα χαμόγελο. Αληθινό... τουλάχιστον έμοιαζε.
Δικό μου πια...
