Εν δύναμή εχθές με μάλωσαν που έχω μέρες να γράψω δύο αράδες στο άτιμο το blog. Σχωράτε for once more αλλά είναι από αυτές τις μέρες που τίποτα δεν είναι εύκολο στο μυαλό μου. Μετά από μια διάγνωση που έκανα η ίδια στον εαυτό μου, πάσχω από ένα προσωπικό σύνδρομο που αποφάσισα να το ονομάσω C.C.D. (Christine's confused days). Κατά τη διάρκεια του είναι αδύνατον να τελειώσω κάτι που αρχίζω επειδή αυτό που άρχισα στη πραγματικότητα δεν ήθελα να το αρχίσω και το παρατάω να κάνω κάτι άλλο που και αυτό με τη σειρά του το παρατάω με αποτέλεσμα στο τέλος να μην κάνω τίποτα. Έτσι στις τελευταίες σαράντα έξι λέξεις που διάβασες κρύβεται όλος μου ο Σεπτέμβρης.
Κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι ότι πρέπει να δημιουργήσω ένα γκρουπ με έναν motivator που θα φοράει χειλόφωνο σαν δεύτερος Σάκης Ρουβάς και θα φωνάζει "Μπορείς και συ να τα καταφέρεις!Πίστεψε στον εαυτό σου!" και άλλες τέτοιες inner peace μαλακίες. Αλλά μετά σκέφτομαι ότι κάτι τέτοια δε τα μπορώ, λόγω ιδιοσυγκρασίας πρέπει πρώτα να πλακώσω στο ξύλο τον motivator για να πιστέψω στον εαυτό μου.
Εν κατακλείδι από όπου και να το πιάσεις το CCD καλά κρατεί οπότε ας ευχηθώ καλό Οκτώβρη, φθινοπωρινό με τους πρώτους ζεστούς καφέδες και τις πρώτες ζακέτες... Αλ μπι μπάκ μπιφορ γιου νοτις!
Υγ Βάλε να ακούσεις το These Days από Nico
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου