You 've Lost Your Muchness

"Πόσο γρήγορα μπορεί να τρέξει μια ζέβρα ώστε να φαίνεται γκρι;"

Αυτή είναι η πιο υπέροχη απορία που άκουσα εδώ και καιρό. Κρύβει μέσα της τόση φαντασία που σε κάνει να σκέφτεσαι το ζώο να τρέχει και να αναρωτιέσαι αν ποτέ το έχεις δει να είναι γκρι. Μπα, δε το έχεις δει....ούτε το είχες ποτέ σκεφτεί. Τα όρια ανάμεσα στις ρίγες της ήταν πάντα αυστηρά για σένα, τι και αν είναι νοητά. Κι όμως, ο άνθρωπος που είχε την απορία ούτε όρια είχε στο μυαλό του, ούτε απλή λογική.

Την ζήλεψα αυτή την ερώτηση, την ήθελα δικιά μου. Μη σου πω πως εκνευρίστηκα γιατί ποτέ δε το σκέφτηκα. Ποια εγώ, που χρησιμοποιώ το "φαντάσου" πιο συχνά από το "σκέψου". Έχω αρχίσει χρόνο με το χρόνο να παραμερίζω τη φαντασία μου όλο και πιο πέρα λες και είναι κάτι κακό. Μάλλον φταίει αυτό που άμα σκεφτείς κάτι διαφορετικά από τον άλλο γίνεσαι περίεργος. Τότε είναι που σε κοιτάνε με ένα βλέμμα κενό, που σε κάνει να απορείς αν όντως είσαι "the weird one" ή απλά τα μάτια τους καθρεφτίζουν το κενό μέσα τους. Μπα τελικά, δεν αξίζει και ας ακούγεται εγωιστικό. Δεν αξίζει να δέχεσαι τέτοια βλέμματα ούτε αξίζει να χάνεις κάτι πραγματικά τόσο υπέροχο απλά για να μην είσαι περίεργος,άσε που έτσι γίνεσαι περίεργος στον ίδιο σου τον εαυτό, δεν σε αναγνωρίζει.
Τελικά η ζέβρα γίνεται ποτέ γκρι; Δεν ξέρω για σένα, εγώ απλά έκλεισα τα μάτια...