Είναι καλοκαίρι και αν θυμάμαι καλά του 2002. Εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι τα καλοκαίρια εκείνης της εποχής δεν είχαν facebook, είχαν περιορισμένο internet, τα κινητά μας είχαν κάρτες και χρέωναν 30 λεπτά το sms και άμα ήσουν 15 και όλοι σου οι φίλοι λείπανε από τη πόλη δεν είχες να κάνεις απολύτως τίποτα. Έτσι εκείνο το καλοκαίρι είχα βάλει σκοπό της ζωής μου να δω όσες περισσότερες ταινίες μπορώ για την ακρίβεια νομίζω πως δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο από το να βλέπω ταινίες. Ήμουν εγγεγραμμένη σε τρία video club στη γειτονιά για να έχω πρόσβαση σε όσες περισσότερες επιλογές μπορούσα. Το αγαπημένο μου όμως ήταν αυτό που ήταν πιο μακρυά από το σπίτι μου, μάλλον επειδή ήταν το πιο καινούριο και επειδή συμπαθούσα την κοπέλα που δούλευε εκεί. Νομίζω την λέγανε Ντίνα, κάπνιζε camel,ζωγράφιζε το πακέτο ενώ μιλούσε και πάντα μου κράταγε τις αφίσες που ήθελα. Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι, από εκείνο το video club, νοίκιασα και είδα για πρώτη φορά την αγαπημένη μου ταινία.
Αυτή η ταινία είναι ο λόγος που:
- λατρεύω τις άδειες πόλεις τα καλοκαίρια
- είχα κολλημένο στο τοίχο για πολλά χρόνια ένα post it που έγραφε "ο κόσμος βασίζεται στο χάος και εγώ θα το διασχίσω χωρίς να ψάχνω για λογική σειρά"
- κοιμήθηκα πολλά βράδια με τα ακουστικά στα αυτιά ακούγοντας το Summertime in Prague
- έμαθα ότι τα χρυσόψαρα έχουν μνήμη μολις 3 δευτερόλεπτα
- θέλω ένα χρυσόψαρο
- θέλω ένα σπίτι σε ένα παλιό κτήριο με βιομηχανικά παράθυρα
- μ'αρέσει να ακούω τις ιστορίες από τα δίπλα τραπέζια όταν πίνω καφέ
- ψάχνω πάντα να ακούσω την απάντηση "Για σένα και για απόψε Μέγας Ανατολίκος" όταν ρωτάω κάποιον το όνομά του
- θέλω να ξαναβάλουν τηλεφωνικούς θαλάμους στους δρόμους
- όταν ξημερώνει και κοιτάω την πόλη από ψηλά νομίζω ότι βρίσκομαι σε μια καντίνα στο Λυκαβηττό
Σήμερα έβαλα να την ξαναδώ είναι κάτι σαν καλοκαιρινή ιεροτελεστία...Καλό μήνα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου