Silver Lining

δύο καλοκαίρια πριν, ένα ωραίο απόγευμα...

      Αν με ρωτάς τι κάνω θα σου απαντήσω με ένα μεγάλο χαμόγελο καλά. Δεν είναι ειρωνικό ούτε απελπισμένο είναι απρόσμενα αληθινό. Λέω απρόσμενα γιατί πέρασα τους πέντε πιο διφορούμενους μήνες της ζωής μου. Από χαρά σε θλίψη και τούμπαλιν χωρίς τελειωμό. Νομίζω όμως ότι σε μεγάλο βαθμό κατάφερα να αντισταθώ σε αυτή τη τρέλα, αν και σίγουρα υπήρχαν μέρες που η απελπισία μου ήταν μεγαλύτερη και από μποτιλιάρισμα στη Νέα Υόρκη. Τώρα όμως που φτάσαμε στα μισά της χρονιάς και κοιτάω πίσω, συγκρίνοντας παρόμοιες καταστάσεις με τις φετινές, αντιλήφθηκα ότι έχω έναν και μόνο μηχανισμό αυτοσυντήρησης σε τέτοιες καταστάσεις και τον ονόμασα Six Feet Under. Το όνομα του το πήρε επειδή αυτοπρογραμματίζομαι και θάβω μέσα μου ότι χάλια συναίσθημα και κακίες καταστάσεις έχω και λειτουργώ αντίστροφα. Δεν ξέρω γιατί αλλά το κάνω συνέχεια,  όταν κάτι πάει στραβά εγώ οπλίζομαι με έξτρα αισιοδοξία και δεν αφήνω κανέναν να καταλάβει το χάλι μου ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.

      Αλλά πάνε αυτά! Έχουμε μπροστά μας καλοκαίρι κι φέτος προσπαθεί για κάποιο λόγο να με κερδίσει. Μάλλον φταίει που πήγα νωρίς σε παραλία και με έκανε να θέλω να είναι Ιούλιος και να είμαι πιο μαύρη και από γαιάνθρακα. Έτσι έφτασα να ονειρεύομαι μπύρες σε παραλίες, βράδια στα παγκάκια στη νέα παραλία, παγωτά σε εκείνο το σκαλοπάτι στη Κασσάνδρου ή σε εκείνο στη Σβώλου, καρπούζια, μυρωδιές αντηλιακών και αλάτι στα μαλλιά. Μέχρι και τα κουνούπια λιγότερο εκνευριστικά είναι φέτος, εκτός από εκείνα που σε τσιμπάνε στη πατούσα, αυτά δεν θα μπορέσουν ποτέ να μην είναι μισητά!Αν δεν είναι αυτό αισιοδοξία και θετική σκέψη,τότε τι είναι?

      Και πριν προλάβεις να με πεις τρελή θα σου πω πως πρόσφατα ένιωσα ένα τσικ πιο περήφανη όταν σε υπερανάλυση μεσώ τηλεφώνου η Π μου είπε ότι η άποψη μου είναι ακριβώς ίδια με αυτή που της είχε πει και ο ψυχαναλυτής. Είδατε; παρέχω επιστημονικές απόψεις χωρίς να χρεώνω εξήντα ευρώ το 45λεπτο, με λες και κελεπούρι και λογικό άνθρωπο!

Επίλογος

     Το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι αλλά θα το ξαναπώ. Θα έπρεπε να υπάρχουν ηχεία σε ολόκληρη τη πόλη και από αυτά να ακούγεται όλη μέρα μουσική του Παυλίδη! Δεν υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό με αυτή τη πόλη για soundtrack.