To the complete unknown

via tumbr.com

  Κάθε χρόνος έχει 52 εβδομάδες. Διανύουμε την σαρακοστή έκτη όσα και τα ποστ στο blog μου(μαζί με τα αδημοσίευτα),και ούτε καν το προσπάθησα. Έτσι όπως πλησιάζει ο καιρός για να χρονίσει τούτο 'δω συνειδητοποιώ ότι λειτουργεί σαν λήθη. Και όχι με την άχαρη έννοια της λησμονιάς και της αγνωμοσύνης αλλά αυτή της διαφυγής που είναι και γραμμένο παραπάνω. Είναι αυτές οι κάμποσες ώρες που προσπαθείς να μαζέψεις στο μυαλό σου εικόνες που πέρασαν από μπροστά σου και να σκεφτείς γιατί τις πρόσεξες και τις θυμάσαι.

 Είναι σαν εκείνο το γ ερώτημα στην έκθεση:

"Σε τι αποσκοπεί αυτή η αναφορά του συγγραφέα και ποιο το νόημα της;"

  Τότε μου φαινόταν πιο εύκολο. Τώρα είναι σαν να δικαιολογώ το μυαλό μου και δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να το κάνουν. Μάλλον για αυτό με μαγεύει. Για αυτό και για αυτόν που το διαβάζει. Σκέφτομαι κάθε φορά που γράφω μια μπούρδα εδώ μέσα (46 στο σύνολο όπως προείπα) αν ποτέ το διαβάζει κάποιος και αν αυτός που το διαβάζει χαίρεται έστω και το 1/100 από όσο χαίρομαι εγώ. Δε μιλάω για γνωστούς και φίλους, γιατί αυτοί που ξέρουν για αυτό το blog δε ξεπερνούν τους πέντε και από αυτούς αλίμονο αν το διαβάζει ένας. Λέω για αυτούς ή αυτόν που κατά λάθος πάτησαν το λινκ που βρήκαν μπροστά τους και αποφάσισαν να διαβάσουν τρεις αράδες πριν το κλείσουν. Να ξέρεις σε σένα πόνταρα.