Σελίδες

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Awkward






Ετυμολογικά εννοούμε κάτι που δεν μπορούμε να χειριστούμε λόγω πόνου ή ντροπής, κάτι που κοινωνικά είναι άβολο. Στην καθημερινότητα μας είναι όλες εκείνες οι στιγμές που τα λόγια είναι περιττά και τα μούτρα μας τα λένε όλα χωρίς να μπορούμε να ελέγξουμε ούτε ένα κύτταρο έκφρασης...για μυ ούτε λόγος φυσικά. Όσο, λοιπόν, τα χρόνια περνάν και η σοφία μου φαίνεται στους γκρίζους κροτάφους μου αλλά και στη φράντζα (πρώτα λευκά στη φράντζα?ποιος με έχει καταραστεί?) όσο και αν περνάν τα άτιμα εγώ εξακολουθώ να αμφιταλαντεύομαι τι είναι πιο τραγικό, οι awkward εκείνες στιγμές ξεφτίλας που θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί αλλά κάποιο βράδυ σε βρίσκει να τα διηγήσε σε μια παρέα και να γελάς ή εκείνες που απλά δε θες να ξανάρθουν ποτέ μα ποτέ και είναι ένας εφιάλτης!
Εδώ θα μου πεις πως αυτό κρίνεται σύμφωνα με το προσωπικό όριο καφρίλας και ξεφτίλας ενός ατόμου για το πως θα χειριστεί μια άβολη στιγμή. Π.χ. εγώ έχοντας πέσει από καρέκλα σε δημόσιο χώρο πάνω από 4 φορές, πέφτοντας σε σκάλα στην είσοδο μαγαζιού στη προσπάθειά μου να μιλήσω στο τηλέφωνο και παραμένοντας στο πάτωμα αρνούμενη να το κλείσω αλλά και έχοντας φωνάξει στο πάρκινγκ της σχολής μου σε καθηγητή "Α ρε Τ. μανάρι" χωρίς  να ξέρω ότι με ακούει 1 ώρα πριν το μάθημα,κατατάσσω τον εαυτό μου στη κατηγορία  "όχι άλλο κάρβουνο".
Στη κατηγορία αυτή εντάσσεσαι όταν μια απλή καταμέτρηση τέτοιων στιγμών δεν έχει τέλος και όταν πια έχει χαθεί το μέτρο ξεφτίλας. Αλλά και πάλι,όσα και άλλα τέτοια να έρθουν, ξέρεις σαν δεύτερος Κούρκουλος ότι μπορείς να τα ζήσεις.
Από την άλλη είναι αυτές οι άβολες στιγμές που όχι δεν απαριθμούνται αλλά οι περισσότερες έχουν σβηστεί από τη μνήμη σου σε μια προσπάθεια του εαυτού σου να σε προστατέψει από αυτές. Είναι όλες εκείνες οι αμήχανες σιωπές,τα κενά βλέμματα ή οι στιγμές που ήξερες τι ακολουθεί μετά, σαν κακό deja vu, που δε θα 'θέλες να 'ξερες. Αυτές αν με ρωτάς δεν αντιμετωπίζονται ποτέ και κάθε φορά που κάτι τις θυμίζει νιώθεις το ίδιο βάρος στο στήθος....

Πηγή έμπνευσης αυτου του ποστ, εκείνο το άγνωστο παλικάρι που άνοιξε τη πόρτα της τουαλέτας σε ένα μπαρ την ώρα που ήμουν μέσα και όταν βγήκα ένιωθε την ίδια ντροπή με μένα. Thanks stranger!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου