Το βασικό χαρτάκι που μου τρώει το μυαλό είναι το εξής: Έχουμε ένα μπαρ, δυο άτομα πίνουν ποτό και συζητάνε, τελειώνουν το ποτό και φεύγουν από το μαγαζί. Το άτομο Α μέχρι να φτάσει στο αμάξι του είναι σίγουρο για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα μετά από αυτή τη συζήτηση. Και μετά από καιρό έχουμε το ίδιο μπαρ, δύο άτομα πίνουν ποτό και συζητάνε σχεδόν την ίδια κουβέντα, μόνο που το άτομο Α πλέον βρίσκεται στη θέση του ατόμου Β, τελειώνουν το ποτό και φεύγουν από το μαγαζί. Αυτή τη φορά το άτομο Α πηγαίνοντας στο αμάξι του σκέφτεται ότι έχει τελείως διαφορετικό προαίσθημα σε σχέση με την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί και μάλιστα παραξενευεται με τη σκέψη του! Το άτομο Α είναι η αφεντιά μου. Η μια από τις δύο υποθέσεις-σκέψεις μου επιβεβαιώθηκε απόλυτα ή άλλη δε ήταν τόσο μακρυά από την πραγματικότητα που νομίζω είναι από τις πιο δυνατές σφαλιάρες που έχω φάει. Αυτό όμως που κρατάει το χαρτάκι μέσα στο συρτάρι είναι γιατί δε μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να έπεσα τόσο μέσα και τόσο έξω ταυτόχρονα; Αλλά τι να κάνουμε; τουλάχιστον ισοφάρισα.
Στην αγαπημένη μου ταινία ο πρωταγωνιστής λέει " η ζωή ξέρει και εγώ την εμπιστεύομαι!". Αυτό λοιπόν...κλείνω το συρτάρι μείον ένα χαρτάκι. Καληνύχτα.
Στην αγαπημένη μου ταινία ο πρωταγωνιστής λέει " η ζωή ξέρει και εγώ την εμπιστεύομαι!". Αυτό λοιπόν...κλείνω το συρτάρι μείον ένα χαρτάκι. Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου