If I Can't Find Love I Guess I'll Hate

   Υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που δεν αντέχει/θέλει να παραδεχτεί την ήττα του σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μπορεί αντιθέτως να υποβιβάσει οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του μόνο και μόνο να νιώσει ότι όλα είναι το ίδιο λάθος με αυτά που έχει να αντιμετωπίσει ο ίδιος. Αυτό λοιπόν έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει ίχνος χαράς σε τίποτα γιατί απλά οι ίδιοι το απαγορεύουν. Σε αυτό το είδος ανθρώπων έχουν μεταλλαχθεί φίλοι και γνωστοί λες και έχουν διακόπτη πίσω στο σβέρκο και κάποιος πήγε και το γύρισε στο cynic mode. Έχω σκεφτεί επίσης ότι μπορεί να είναι ένα είδος επιδημίας ,σαν την νόσο των πτηνών, να φάγανε κάτι και τους πείραξε αλλά όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω πως το μόνο που τους πειράζει είναι είναι ο ίδιος τους o εαυτός, επειδή τρέμουν να τον αντιμετωπίσουν.

   Δε μπορώ να τους καταλάβω, για την ακρίβεια φρικάρω κιόλας όταν ακούω πόσα πράγματα παρερμηνεύουν στη προσπάθεια τους να καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα που να είναι αποδεκτό για τα θέλω τους και πάντα, μα πάντα, φταίει κάποιος άλλος για όλο αυτό που ζουν. Φταίει ο γκόμενος, οι φίλοι, η δουλειά, τα άστρα, το σύμπαν μέχρι και το τελευταίο σαλάχι στον Ειρηνικό αλλά αυτοί.... μικροί και ταπεινοί απλά δέχονται χαστούκια από τη ζωή. Έλα όμως που αυτό δε γίνεται...υπάρχουν πάντα δύο πλευρές σε όλα άρα και σε αυτή τη περίπτωση υπάρχει και η δική τους πλευρά, έκτος βέβαια αν έχουν αποποιηθεί τη θέση τους και είναι θεατές στις ζωές στους και αν ισχύει αυτό δε ξέρω κατά πόσο το αντέχει ο εγωισμός τους.Oops!

   Μα το χειρότερο είναι αυτή η έλλειψη χαράς! Όταν το λέω αυτό πάντα κάνω εικόνα στο μυαλό μου εκείνους τους βασιλιάδες από τα παραμύθια, καθισμένους στους ψηλούς στους θρόνους με ένα βλέμμα απελπισίας που το μόνο που κάνουν είναι να κουνούν το δάχτυλο ώστε να εμφανιστεί ο επόμενος διασκεδαστής λες και είναι υπνωτισμένοι. Τίποτα δε τους γεμίζει, τίποτα δε τους συγκινεί. Στέρεψαν από αισθήματα και το μόνο που τους έμεινε είναι ένα κενό. Έτσι και του λόγου τους, αλλάζουν άτομα και καταστάσεις χωρίς να επενδύουν ούτε μια στάλα ενδιαφέρον γιατί απλά φοβούνται να γεμισούν το κενό που τους άφησαν οι προηγούμενοι, φοβούνται μήπως το ξαναγεμίσουν και κάποιος το πάρει πάλι.

   Έτσι καταλήγω στο στίχο του τίτλου που κόλλησε στο μυαλό μου από την προηγούμενη βδομάδα  που τον άκουσα για πρώτη φορά ενώ ήξερα το τραγούδι για χρόνια. Ήρθε και διάλεξε τη θέση του!

ΥΓ  δε ξέρω αν έχει σαλάχια στον Ειρηνικό, αλλά μισή υδρόγειο πιάνει κάπου θα υπάρχει ένα!

ΥΓ2 άμα φτάνετε εκείνο το σημείο στο σβέρκο σας με τον διακόπτη, γυρίστε τον!