Εχθές διάβασα το χειρότερο άρθρο άμα μπορείς να το πεις άρθρο. Κοπελίτσα γράφει σε μεγάλο πόρταλ πως μπορείς να βρεις και να καταλάβεις έναν hipster, αράδιασε λοιπόν δέκα μπούρδες που στα μάτια της ήταν hipster κάνει και το σχετικό χιουμοράκι και έτοιμη να μας καραφλιάσει όλους. Είναι cool ,βλέπεις, να ξέρεις για τους χιπστεράδες πόσο ακόμα να γράφεις για αυτούς άσχετα άμα στο τοίχο του fb σου να ανεβάζεις stan και το μεγαλύτερο σου πρόβλημα είναι που θα βρεις νυχού που θα κάνει το ημιμόνιμο να κρατάει τρεις εβδομάδες και όχι δυο. Σε αυτό το σημείο θα σας πω ένα μυστικό για να γλιτώνετε τα μάτια σας από τέτοια άρθρα. Πριν ξεκινήσετε να διαβάζεται το άρθρο όσο εντυπωσιακό τίτλο κι αν έχει, διαβάστε το mini bio που έχουν όλοι αυτοί δίπλα στο όνομά τους καταλαβαίνεις πολλά!
Το θέμα είναι ότι παντού αντικρίζω υπερπροσπάθεια και όχι για κάτι χρήσιμο ή για κάτι που θα κάνει κάποιον καλύτερο άνθρωπο αλλά για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του και να είναι "πιο", πιο γαματος, πιο ψαγμένος, πιο γυμνασμένος,πιο ρε παιδί μου!
Ατακαδόροι στο twitter κρατούν σε draft την ατάκα για να την ποστάρουν την σωστή ώρα ώστε να έχουν τα απαραίτητα retweet, οι φωτογραφίες προφίλ στο fb αλλάζουν κάθε Κυριακή απόγευμα μετά τη θάλασσα, τα status update εμπεριέχουν ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και Κατερίνας Γώγου και το foursquare παίρνει φωτιά μόλις κάνουν μισό βήμα έξω από το σπίτι τους.Μια ανάγκη για αποδοχή από "φίλους" που και οι ίδιοι λειτουργούν το ίδιο ψυχαναγκαστικά. Και??? Μετά τι? Που είσαι σε όλο αυτό?Μάλλον πουθενά...
Χάσαμε τη μοναδικότητα μας και τη χαρά να συναναστρεφόμαστε με διαφορετικούς ανθρώπους και να μαθαίνουμε κάτι αλλιώτικο από αυτό που είναι "της μόδας" που λέει και η γιαγιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου