Long time no see

Εισαγωγή blogger, (αυτοπαίνεμα)
Στην αρχή το τίτλο τον σκέφτηκα γιατί είχα πολλές μέρες να γράψω η έστω να ασχοληθώ με το blog, στη συνέχεια όμως συνειδητοποίησα πως ταιριάζει απόλυτα με ότι είχα στο μυαλό μου για αυτό εδώ το post. Έτσι, στο κείμενο που ακολουθεί παραθέτω όσα πράγματα είδα, άκουσα,έκανα μετά από καιρό.Ξεκινάω!!!

Η ιστορία ξεκινάει χρόνια πριν όταν έκλεισε ο κινηματογράφος Έσπερος. Μεγάλο πλήγμα για μένα, στεναχωριέμαι κάθε φορά που κλείνει ένα ακόμα παλιό σινεμά για να γίνει είτε σούπερ μάρκετ είτε υπόγειο πάρκινγκ. Τον έσπερο όμως τον αγαπούσα ένα τσικ παραπάνω, όχι όσο το κάπιτολ, αλλά στον έσπερο είχα δει και τα 101 σκυλιά της Δαλματίας για να καταλάβεις. Ευτυχώς υπάρχει δίπλα το  ομώνυμο ξηροκαρπάδικο να θυμίζει το σινεμά αλλά και αυτό αποφάσισε πριν λίγα χρόνια να κάνει ανακαίνιση και να κατεβάσει τις υπέροχες παλιές του ταμπέλες και να γίνει ένα ακόμα ξενέρωτο ξηροκαρπάδικο με ένα μαρμάρινο τραπέζι(;;;).... τουλάχιστον εξακολουθεί να έχει καταπληκτικά αμύγδαλα και φουντούκια.Και προχθές ήρθε και έγινε το πλήγμα τριπλό. Έκλεισε και το καφενείο Γαλέριος δίπλα στην Απελλού. Ναι τώρα το είδα. Για έναν περίεργο λόγο σε αυτόν το μικρό δρόμο υπήρχε ένα studio tattoo, ένα τέλειο εστιατόριο, μια αλάνα wannabe αστικό πάρκο και ένα από τα τελευταία παλιά καφενεία του κέντρου και όλα μαζί συνέθεταν κάτι το μοναδικό.Δεν είναι και λίγο από τη μια  πλευρά τα γερόντια και από την άλλη οι τατουατζίδες!

Το καλό είναι ότι είδα ανοιχτό το belair στη βογατσικού μετά από χρόνια και με έκανε να θυμηθώ πόσο τέλειο ήταν το παλιό belair τότε που η καλύτερη μέρα για έξοδο ήταν η Πέμπτη. Μικρό, στενόμακρο με καταπληκτικά σκαμπό στο μπαρ που όταν έβρισκες να κάτσεις ένιωθες τόσο τυχερός όσο θα ένιωθες αν έβρισκες λεφτά στο δρόμο και με καταπληκτικές μουσικές και cocktail. Νομίζω το πρώτο μου ever cocktail το έχω πιει στο belair.Ξέφυγα λίγο, συνεχίζω.

Το όνομα του Tricky, το συναίσθημά μου  αηδία και απογοήτευση ταυτόχρονα. Ότι χειρότερο έχω ακούσει και έχω δει σε live βάζοντας μέσα και τη Πάολα. 'Όταν έφτασα στη συναυλία επάνω στη σκηνή ήταν το support group  ονόματι m.a.t.e. που με βασάνισε για περίπου μισή ώρα. Και αν κάποιος ξέρει με τι κριτήρια επιλέγουν τους καλλιτέχνες που ανοίγουν συναυλίες ας το πει και σε μένα γιατί το έχω  απορία χρόνια τώρα.Και βγαίνει ο Τρίκης. Ο τύπος χάλια πάνω στο stage να χορεύει  σταματώντας τη μουσική όποτε γουστάρει και η κακομοίρα Francesca Belmonte να κρατάει ότι έχει απομείνει...Για το τέλος αποφάσισε να παίξει το By Myself για κανένα μισάωρο ανεβάζοντας πάνω κόσμο λες και είσαι σε μπουζούκια. Το καλό είναι ότι δε πλήρωσα γιατί άμα είχα σκάσει 25 ευρώ για αυτό το πράγμα θα χαστούκιζα το Tricky. Προδομένη λοιπόν από τη  μουσική είπα να δοκιμάσω το θέατρο και πήγα στο θΘ - Εργασία Βάκχες. Το ωραίο είναι ότι όλο το κέντρο της πόλης γέμισε με θΘ  στα πλακάκια και στους τοίχους χωρίς κανείς να ξέρει τι είναι κι ότι επέλεξαν το Αλατζά Ιμαρέτ για χώρο διεξαγωγής και όχι ένα συμβατικό θέατρο. Όσο για τη παράσταση δε θα επεκταθώ γιατί είναι πολλά που δε καταλαβαίνω μεταξύ των οποίων δυο δάδες, μια λουπιερα, ένας κουβάς και κάτι τέμπερες.... γενικότερα υπήρχε ένα σκηνοθετικό χάος. Μετά από όλα αυτά έβαλα eyeliner και  κόκκινο κραγιόν και είδα τη season premiere του mad men για να 'ρθω να ισιώσω. Don Draper we meet again , ήξερα ότι δε θα με απογοητεύσεις!!!

Περίεργος μήνας ο Απρίλης... Σαν κυνηγημένος πέρασε γεμάτος βροχές και ακαταλαβίστικες καταστάσεις και για το τελείωμα του αποφάσισε να μου φέρει αυτό:

Μη μπερδεύεσαι δεν είναι το καινούριο single των Vaccines είναι απλά το πόδι μου.Άντε και καλό μας μήνα!!!!