Ο Bill Murray,οι μουσώνες και η πόρτα.

     Είναι οι μέρες που πέρασαν πολλές και οι σκέψεις ακόμα περισσότερες.

via pinterest.com

Όλα ξεκινούν από τον Bill Murray για να καταλάβεις τη διαστροφή μου. Μιλούσα με μια φίλη στο τηλέφωνο περί ανέμων και  υδάτων και ξαφνικά ρωτάει: “Τι φάση με αυτόν τον γέρο ηθοποιό? Παντού φωτογραφίες του αλλά κανένα r.i.p.”, πέρασε κανένα δεκάλεπτο στη προσπάθεια να μου εξηγήσει ποιον εννοεί μέχρι που κατάλαβα. Έτσι συνειδητοποίησα ότι του μέλλε στα 64 να γίνει  hipster. Από τη μια οι συνεργασίες με Sophia Coppola και Wes Anderson (και του Jarmusch, έχει μπει και αυτός στο παιχνίδι τελευταία) από την άλλη όλα αυτά γύρω από το όνομα του ότι λειτουργεί  ως ο  απόλυτος antistar,τον καθιστούν αναπόσπαστο κομμάτι του hipsterισμού.

Φήμες λένε ότι δεν έχει ατζέντη(δε μου ‘ρχεται πιο σύγχρονη λέξη) αλλά μια θυρίδα τηλεφωνητή, αφήνεις το μήνυμα σου και επικοινωνεί εκείνος μαζί σου.

Εγώ, από την άλλη, αγάπησα το Bill Murray στο Lost City. Σε ένα ρόλο ενός χαρακτήρα που μαγικά εμφανίζεται μέσα στη ταινία. Δεν έχει όνομα ούτε ιδιότητα απλά σε κάνει να γελάς κρύβοντας όλη τη θλίψη σε κάθε έκφραση του. Αν θυμάμαι καλά σε όλη τη ταινία δεν λέει ούτε μια λέξη απλά κινείτε στο χώρο σαν alter ego του πρωταγωνιστή.

Μετά ξεκίνησε η προσωπική μου εποχή των μουσώνων.

Είναι πλέον αποδεδειγμένο μετά από χρόνια παρατήρηση ότι μια φορά το χρόνο, το πολύ μια φορά στους 20 μήνες διανύω μια περίοδο που το παρελθόν με βρίσκει παντού…σαν υποχρεωτικό reboot για να δω που ήμουν και που είμαι.

Βγαίνω έξω και συναντώ άτομα που δε πίστευα ότι ζούμε ακόμα στην ίδια πόλη, μιλάω με φίλους και μου θυμίζουν ιστορίες που ειλικρινά ήταν ξεχασμένες και βρίσκω αντικείμενα ακόμα πιο ξεχασμένα. Τελευταίες καταγραφές : α) πρόγραμμα Φεστιβάλ Κινηματογράφου 2008, β) cd του Fame Story 1(ντροπή και αίσχος).

Και μέσα από  όλα αυτά θυμάμαι καταστάσεις και συναισθήματα που πλέον φαίνονται είτε κωμικοτραγικά είτε απλά μακρινά και ξένα. Λες και δεν ήμουν εγώ τότε….

Και μπαμ έρχεται η πόρτα!

Αυτή η πόρτα…

Μια πόρτα που κρυβόταν πίσω από κάτι θάμνους για τουλάχιστον 10 χρόνια.

Ο δρόμος γνωστός. Από αυτούς που τους περπατούσες καθημερινά για να πας σχολείο ή βόλτα, από αυτούς που τους περνάς ακόμα και τώρα έστω και με το αμάξι. Και εκεί στην άκρη του δρόμου, που υπήρχαν κάτι θάμνοι και μια μάντρα με ξύλα που κάποιος τα καθάρισε εμφανίστηκε η πόρτα. Μια πόρτα αυλής που μοιάζει να μη στηρίζεται από πουθενά και αν πας να περάσεις από μέσα θα σε ταξιδέψει κάπου αλλού, κάπου μαγικά.

Και είναι τέτοιες οι μέρες που νιώθω πως είμαι ο Bill Murray στο Lost City, όπου και να βρίσκομαι  δε μιλάω μόνο παρατηρώ  και ψάχνω μια καινούρια πόρτα να με πάει κάπου αλλού…